χρόνος
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή τον πατέρα μου να λέει "δεν μου φτάνει το 24ωρο για να προλάβω τις δουλειές μου. Μακάρι κάθε μέρα να είχε 48 ώρες"
Θυμάμαι συζητήσεις με τους συμμαθητές μου, με παραπονιάρικο ύφος "γιατί να έχουμε τόσες μέρες σχολείο? Γιατί η μέρα να μην κρατάει λιγότερο από την νύχτα? Γιατί να διαρκεί τόσο λίγο το Σαββατοκύριακο?"
Θυμάμαι κουβέντες με τους συναδέλφους και τους φίλους "γιατι να μην υπάρχει μια μέρα μεταξύ Σαββάτου και Κυριακής για έξτρα ξεκούραση?"
Θυμάμαι ένα τροχαίο που συνέβει κάτω από το σπίτι μου και αναρωτιόμουν "τι μπορεί να σκεφτόταν τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής του?"
Συλλογίζομαι "πώς κυλάει ο χρόνος σε κάποιον που έχασε αγαπημένο πρόσωπο?"
"Πώς βιώνει τον χρόνο του κάποιος που ξέρει ότι θα πεθάνει?"
Θυμάμαι πρωινά, που καθηστερημένα ξεκινούσα για την δουλεια κι ευχόμουν τα λεπτά να γίνουν δευτερόλεπτα, οι συγκοινωνίες να έρθουν γρηγορότερα, να μην υπάρχει κίνηση στο δρόμο κι όλα τα φανάρια να είναι πράσινα.
Σε κάθε περίπτωση σχεδόν, επικρατεί άγχος ή πανικός για τον χρόνο που ποτέ δεν είναι αρκετός.
Δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε ή να χαρούμε τις στιγμές μας γιατί συνήθως επικεντρωνόμαστε σε όσα χάνουμε κι όχι στα όμορφα που ζούμε.
Όταν ο χρόνος είναι απειλιτικά ελάχιστος αναλογιζόμαστε πώς θα μπορούσαμε να τον γυρίσουμε πίσω για να διορθώσουμε ή να προλάβουμε δυσάρεστες καταστάσεις.
Κάποιες φορές αναπάντεχα βρισκόμαστε εκπρόθεσμοι κι αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε το ανάλογο τίμημα.
Μια ζωή γεμάτη προβλήματα, άγχη, πίκρες, αδικίες που γιγαντώνουν τις δυσκολίες κι επισκιάζουν τις χαρές, την ξεγνοιασια, την ευτυχία, την ηρεμία.
Κοιτάμε το δέντρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Αλλά έτσι είναι η ζωή!
Αυτό είναι που της δίνει νοστιμιά... σαν το αλατοπίπερο στο φαγητό.
Οι στιγμές, που καλώς ή κακώς δεν είναι στι χέρι μας να τις αποφύγουμε, μπορούν τουλάχιστον να μας διδάξουν κατι.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε "αν θα τέλειωναν όλα σε λίγο, έκανα στη ζωή μου το καλύτερο που μπορούσα? Πάλεψα για τα θέλω και τις ανάγκες μου? Πρόσφερα στους γύρω μου? Έκανα κάποιον ευτυχισμένο? Είχα το θάρρος να παραδεχτώ τα λάθη μου? Έχω εκκρεμότητες που πρέπει να ταχτοποιήσω?"
Πόσες σκέψεις, πόσα διδάγματα, πόσες προτροπές που όμως ελάχιστοι άνθρωποι ακολουθούν πρωτού το πάθημα τους γίνει μάθημα...
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή τον πατέρα μου να λέει "δεν μου φτάνει το 24ωρο για να προλάβω τις δουλειές μου. Μακάρι κάθε μέρα να είχε 48 ώρες"
Θυμάμαι συζητήσεις με τους συμμαθητές μου, με παραπονιάρικο ύφος "γιατί να έχουμε τόσες μέρες σχολείο? Γιατί η μέρα να μην κρατάει λιγότερο από την νύχτα? Γιατί να διαρκεί τόσο λίγο το Σαββατοκύριακο?"
Θυμάμαι κουβέντες με τους συναδέλφους και τους φίλους "γιατι να μην υπάρχει μια μέρα μεταξύ Σαββάτου και Κυριακής για έξτρα ξεκούραση?"
Θυμάμαι ένα τροχαίο που συνέβει κάτω από το σπίτι μου και αναρωτιόμουν "τι μπορεί να σκεφτόταν τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής του?"
Συλλογίζομαι "πώς κυλάει ο χρόνος σε κάποιον που έχασε αγαπημένο πρόσωπο?"
"Πώς βιώνει τον χρόνο του κάποιος που ξέρει ότι θα πεθάνει?"
Θυμάμαι πρωινά, που καθηστερημένα ξεκινούσα για την δουλεια κι ευχόμουν τα λεπτά να γίνουν δευτερόλεπτα, οι συγκοινωνίες να έρθουν γρηγορότερα, να μην υπάρχει κίνηση στο δρόμο κι όλα τα φανάρια να είναι πράσινα.
Σε κάθε περίπτωση σχεδόν, επικρατεί άγχος ή πανικός για τον χρόνο που ποτέ δεν είναι αρκετός.
Δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε ή να χαρούμε τις στιγμές μας γιατί συνήθως επικεντρωνόμαστε σε όσα χάνουμε κι όχι στα όμορφα που ζούμε.
Όταν ο χρόνος είναι απειλιτικά ελάχιστος αναλογιζόμαστε πώς θα μπορούσαμε να τον γυρίσουμε πίσω για να διορθώσουμε ή να προλάβουμε δυσάρεστες καταστάσεις.
Κάποιες φορές αναπάντεχα βρισκόμαστε εκπρόθεσμοι κι αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε το ανάλογο τίμημα.
Μια ζωή γεμάτη προβλήματα, άγχη, πίκρες, αδικίες που γιγαντώνουν τις δυσκολίες κι επισκιάζουν τις χαρές, την ξεγνοιασια, την ευτυχία, την ηρεμία.
Κοιτάμε το δέντρο και δεν βλέπουμε το δάσος. Αλλά έτσι είναι η ζωή!
Αυτό είναι που της δίνει νοστιμιά... σαν το αλατοπίπερο στο φαγητό.
Οι στιγμές, που καλώς ή κακώς δεν είναι στι χέρι μας να τις αποφύγουμε, μπορούν τουλάχιστον να μας διδάξουν κατι.
Θα μπορούσαμε να σκεφτούμε "αν θα τέλειωναν όλα σε λίγο, έκανα στη ζωή μου το καλύτερο που μπορούσα? Πάλεψα για τα θέλω και τις ανάγκες μου? Πρόσφερα στους γύρω μου? Έκανα κάποιον ευτυχισμένο? Είχα το θάρρος να παραδεχτώ τα λάθη μου? Έχω εκκρεμότητες που πρέπει να ταχτοποιήσω?"
Πόσες σκέψεις, πόσα διδάγματα, πόσες προτροπές που όμως ελάχιστοι άνθρωποι ακολουθούν πρωτού το πάθημα τους γίνει μάθημα...
.jpg)
