Αμαξάκι μου

Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν πήγα να βγάλω δίπλωμα οδήγησης.

Δεν ήθελα να κάνω μαθήματα και ήμουν αρνητική στην αρχή.

Η μητέρα μου με πίεζε πολύ και μου παρέθετε τους λόγους για τους οποίους με συνέφερε να το κάνω.

Για να μην με ζαλίζει, δέχτηκα να ξεκινήσω.

Με τον καιρό διαπίστωσα ότι η οδήγηση μου άρεσε τρελά!

Αν είχα την δυνατότητα θα μπορούσα να σωφάρω για ώρες!

Έτσι πήρα το δίπλωμα με την πρώτη!

Από τότε άρχισα να ονειρεύομαι τι αμάξι θα έπαιρνα.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να αγοράσω ένα ίδιο, με αυτό που είχε ο δάσκαλός μου.

Αργότερα όμως είδα ένα Seat Ibiza.

Αμέσως το ερωτεύτηκα!

Αυτό θεώρησα ότι ήταν το ιδανικό αυτοκίνητο για μένα!

Λίγα χρόνια αργότερα, ένα συγγενικό μου πρόσωπο, μου έκανε έκπληξη για τα γενέθλιά μου ακριβώς αυτό το δώρο.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!

Στην αρχή το έπαιρνα δειλά δειλά, για τις μικρές αποστάσεις, μέχρι να του πάρω τον αέρα.

Μόλις αυτό συνέβη, άρχισα τις πιο βραδυνές και μακρινές διαδρομές.

Ένα βράδυ όμως επιστρέφοντας σπίτι, είχα ένα σχετικά άσχημο τροχαίο.

Ευτυχώς δεν ευθυνόμουν εγώ και όσοι είμασταν μέσα στο όχημα,αν εξαιρέσεις το ψυχικό σοκ που είχαμε για τους επόμενους μήνες, την βγάλαμε με ελαφρά τραύματα.

Δεν συνέβη το ίδιο όμως και στο αγαπημένο μου όχημα ... καταστράφηκε για τα καλά και ήταν ασύμφορη, σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα, η επισκευή του.

Το αμάξι δόθηκε στη μάντρα ενός γνωστού μου μηχανικού, για ανταλλακτικά.

Μου έδωσαν, από την ασφαλιστική, μια αποζημίωση και με έστειλαν στο καλό.

Καλά τα λεφτά, δεν λέω, αλλά δεν ήταν αρκετά για αγορά καινούριου.

Έπρεπε να προσθέσω αρκετά ακόμα αν ήθελα να πάρω άλλο.

Πλέον μου είχε γίνει απαραίτητο και δεν γινόταν να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της ζωής μου χωρίς αυτό.

Για άλλη μια φορά, το συγγενικό μου πρόσωπο έβαλε το χεράκι του και μου πήρε ένα, ακόμα καλύτερο από το πρώτο, αυτοκίνητο. Επίσης Seat Ibiza!

Η ευτυχία μου δεν περιγράφεται!

Πέρασα για χρόνια υπέροχες στιγμές με αυτό ...

Εκδρομές, ταξίδια, χαρές και λύπες..

Μαζί ανακαλύψαμε καινούριες τοποθεσίες.

Κάναμε αταξίες πατώντας το γκάζι, λίγο παραπάνω από το όριο ταχύτητας, στην εθνική οδό.

Ένιωθα περήφανη όταν πάρκαρα, σε οριακά μικρές θέσεις, χωρίς να το ακουμπήσω μπροστά ή πίσω.

Θυμάμαι κάποια βράδια που στενοχωρημένη, όταν κοιμόντουσαν όλοι, κλεινόμουν στο αμαξάκι μου μέχρι να ξημερώσει ακούγοντας μουσική από το ράδιο, καπνίζοντας ασταμάτητα.

Άκουγε όλους μου τους προβληματισμούς και τα παράπονα.

Μα πάντα ήξερε να μου φτιάχνει τη διάθεση με μια καλή βόλτα.

Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να το μοιράζομαι με τον συγγενή που μου το αγόρασε.

Δεν το πρόσεχε όμως όπως εγώ, με αποτέλεσμα ύστερα από ένα διάστημα να παρουσιάσει προβλήματα.

Την πρώτη φορά χωρίς να σκεφτώ τα χρήματα πήγα να το φτιάξω. Σαν καινούριο το έκανα. Του άλλαξα σχεδόν τα πάντα.

Την δεύτερη φορά όμως δεν είχα την ίδια δυνατότητα...

Πλέον είχε πολύ πιο σοβαρές ζημιές, μέχρι που έβγαλε μούχλα στα καθίσματα.

Καθόμουν και το έβλεπα παρκαρισμένο να μαραζώνει...

Όσο λυπημένη ήμουν εγώ, άλλο τόσο φαινόταν κι εκείνο, που πλέον ήταν ανήμπορο να με πάει άλλη μια βόλτα.

Το κράτησα ένα χρόνο ελπίζοντας ότι θα βρω τα χρήματα να το φτιάξω.

Την επόμενη χρονιά παρέδωσα τις πινακίδες, λαχταρώντας πότε θα έρθει η μέρα που θα τις έπαιρνα πάλι πίσω...

Αυτό δεν έγινε ποτέ!

Η φθορά ήταν μεγάλη και μετά από τόσο καιρό είχε γίνει ακόμα μεγαλύτερη.

Στον τρίτο χρόνο άρχισα να εγκαταλείπω την ιδέα ότι εμείς οι δύο θα “δαμάσουμε” άλλη μια φορά την άσφαλτο.

Με βαριά καρδιά πήρα μια εταιρία που ανακυκλώνει παλιά οχήματα για να έρθουν να το πάρουν.

Ήταν μεγάλος ο πόνος που ένιωσα όταν έβλεπα να το δένουν και να το ανεβάζουν στο γερανό.

Με βουρκωμένα μάτια. έμεινα να το κοιτάζω, μέχρι που χάθηκαν από το βλέμμα μου,στρίβοντας στην λεωφόρο.

Ήξερα ότι είναι το τελευταίο μου κι ότι δεν θα μπορούσα στο μέλλον να πάρω και τρίτο αμάξι.

Ένας “έρωτας” τελείωσε άδοξα και το μόνο που έμεινε να τον θυμίζει είναι μια φωτογραφία κι ένα κλειδί.

                                                                μια χούφτα άμμο

Όταν είσαι παιδί κάνεις όνειρα... αμέτρητα όνειρα!

Όταν μεγαλώνεις κάνεις σχέδια... άπειρα σχέδια!

Όταν αγαπάς δίνεις υποσχέσεις ... χιλιάδες υποσχέσεις!

Αν σου ζητήσει κανείς να το υπολογίσεις αριθμητικά, αυθόρμητα θα πεις “όσοι είναι οι κόκκοι της άμμου” και θα χαμογελάσεις.

Μα η ζωή δεν είναι τόσο ειδυλλιακά παραμυθένια.

Συνήθως βγαίνουν ελάχιστα απ ότι περιμένεις.

Αυτό δεν σου αρέσει κι απογοητεύεσαι.

Βρέθηκες προχτές σε μία παραλία.

Έκατσες στην ακρογιαλιά και έπαιξες λιγάκι με την άμμο.

Βλέποντας τη, θυμήθηκες όλα όσα ευελπιστούσες να κάνεις και να ζήσεις παλιά....

Τις πρώτες φιλίες σου, τους χαμένους σου έρωτες, τα καρδιοχτύπια για το πτυχίο, το άγχος για την δουλειά και τόσα άλλα...

Διαπίστωσες πόσο εύκολα η άμμος γλιστρούσε από τα χέρια σου.

Μια θλίψη σε πλημμύρισε για λίγα λεπτά.

Συνειδητοποιείς πόσο διαφορετική είναι η ζωή σου από αυτό που θα ήθελες για σένα...

Σου έρχεται στο μυαλό κάτι που σου έλεγαν παλιά.... “Χτίσε στην πέτρα” !

Γελάς με την επιπολαιότητα που έδειχνες τόσα χρόνια, με αποτέλεσμα ένα μάτσο λάθος αποφάσεις , αλλά παραδέχεσαι ότι αν τα ξαναζούσες από την αρχή, πάλι τα ίδια θα έκανες!

Γιατί αυτός είσαι εσύ!

Ένας ρομαντικός ονειροπόλος!

                                                                        με δυο παγάκια

-Μπάρμαν, βάλε 1 ουίσκι με 2 παγάκια!

Εσύ τι θα πιεις?

-Μια βότκα λεμόνι.

-Πάγο θες?

-Ναι, βάλε δυο παγάκια και σε μένα!

-Την άκουσες την κοπέλα. Βάλε τα γρήγορα σε παρακαλώ!

Σιωπή....

Αμήχανα βλέμματα που διασταυρώνονται...

Συνειδητοποιούν ότι είναι η ώρα που πρέπει να χωρίσουν...

Η κατάσταση δεν πάει άλλο.

Τον τελευταίο χρόνο τσακώνονται συνέχεια.

Ξεκίνησαν με ενθουσιασμό αλλά μήνα με τον μήνα η σχέση τους βάλτωνε.

Ήταν σαν να ήταν δυο άλλοι...

Όσα τους ένωναν, σταδιακά, είχαν εξαφανιστεί.

Δεν αναγνώριζαν πλέον αυτόν που είχαν ερωτευτεί.

Σαν να αντίκριζαν έναν ξένο.

Ο έρωτας τους είχε περάσει.

Συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν κανένα κοινό.... πέρα από το ότι και οι δύο, έβαζαν 2 παγάκια στο ποτό τους.

                                                                 Άδεια εταζέρα

Σε αγάπησα πολύ.

Ήσουν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους για μένα.

Είχαμε αδυναμία ο ένας στον άλλο.

Μπορεί να μην το πολυδείχναμε ότι νιώθαμε έτσι, μα μέσα μας το ξέραμε.

Μου έμαθες πολλά πράγματα.

΄Ο,τι έχω κι ότι είμαι είμαι σήμερα, το χρωστάω σε σένα.

Όλο αυτόν τον καιρό βασανίστηκες πολύ με την υγεία σου.

Μα πάντα ήσουν αξιοπρεπής.

Νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό δεν ήμουν αυτή που έπρεπε απέναντί σου.

Είχα κι εγώ τις σκοτούρες μου και δεν σου έδειξα την αγάπη που χρειαζόσουν από μένα.

Ξέρω ότι σε πλήγωσα.

Φάνηκα πολύ εγωίστρια και έβαλα εσένα σε δεύτερη μοίρα.

Μπαμπάκα μου, έφυγες πριν αποκαταστήσω την σχέση μας όπως θα ήθελα.

Έχω βάρος στην καρδιά μου από τότε.

Έχουν περάσει χρόνια που δεν είσαι ανάμεσά μας και δεν πέρασε μέρα που να μην σε συλλογιστώ.

Ζω κολλημένη σε όσα έζησα πλάι σου, προσπαθώντας να σε κρατήσω ζωντανό μέσα μου.

Σου μιλάω με την σκέψη μου, εκλιπαρώντας την συγχώρεσή σου για την τότε αδιαφορία μου.

Έχω γεμίσει το σπίτι μου με εικόνες σου, για να σε βλέπω και να θυμάμαι τα λάθη μου, προσπαθώντας να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

Τώρα, θα βάλω την πιο αγαπημένη φωτογραφία σου πάνω στην καινούρια μου άδεια εταζέρα.

                                                                           Βροχή

Οι σταγόνες της βροχής πέφτουν με δύναμη στο τζάμι του παραθύρου μου.

Η μυρωδιά του βρεγμένου εδάφους μου τρυπάει ευχάριστα τα ρουθούνια.

Θα ήταν καλύτερα να ήμουν στην εξοχή για να νιώσω την οσμή της μουσκεμένης γης, αλλά ζω στην πόλη, οπότε δεν έχω πολλές πολυτέλειες.

Η βροχή συνήθως μου φέρνει μια γλυκιά απροσδιόριστη θλίψη.

Ευτυχώς είναι Κυριακή και δεν είμαι αναγκασμένη να πάω στη δουλειά.

Φτιάχνω μια κούπα ζεστού καφέ και κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο να αφουγκραστώ τις ψιχάλες που πέφτουν με δύναμη.

Το γκρι του ουρανού έχει δώσει μια αντίστοιχη απόχρωση στο δωμάτιο που βρίσκομαι.

Ανοίγω διάπλατα τις κουρτίνες για να έχω καλύτερη θέα.

Αφήνω τις σκέψεις να κατακλύσουν το κεφάλι μου.

Πόσα βουρκωμένα μάτια κρύβονται πίσω από αυτή την βροχή?

Ίσως πάλι, αυτή, να έγινε η αιτία για να πέσουν πολλά δάκρυα.

Πόσοι την υποδέχονται με χαρά?

Μήπως κάποιοι ταλαιπωρούνται εξαιτίας της?

Αν είχε συμβεί άλλη μέρα δεν θα είχα την δυνατότητα να την απολαύσω.

Θα ήμουν έξω και θα έπρεπε να τρέξω να προφυλαχτώ από αυτήν.

Πολύ σκέφτομαι όμως, και νιώθω ότι αρχίζω να χάνω την μαγεία της στιγμής.

Η βροχή θέλει σιωπή!

Έτσι, βυθίζομαι στην πολυθρόνα μου, και πίνοντας μια μεγάλη γουλιά καφέ κλείνω τα μάτια. Αφήνομαι σε αυτή μέχρι να κοπάσει και να βγει το ουράνιο τόξο.

Ο ήλιος ξεπροβάλλει και πάλι ψηλά στον ουρανό.

Τα σύννεφα σχεδόν διαλύθηκαν.

Χαμογελώντας γι΄ αυτό το όμορφο διάλειμμα, πάω να συνεχίσω την ρουτινιάρικη μου καθημερινότητα.

     

                                                                     Τέχνη

Μια μικρή λέξη που όμως εμπεριέχει πολλές έννοιες....

Μουσική, ηθοποιία, συγγραφή, ζωγραφική ...κι όλα αυτά με δεκάδες παρακλάδια.

Οι καλλιτέχνες, έλεγαν παλιά, γεννιούνται, δεν γίνονται.

Την συμμερίζομαι αυτή την άποψη.

Όσες σχολές κι αν έχει πάει κανείς για να μάθει ό,τι την περικλείει, αν δεν το έχει και λίγο μέσα του δεν θα ξεχωρίσει.

Όσοι ασχολούνται με την τέχνη δεν νομίζω πως νιώθουν ότι δουλεύουν. Ούτε καν ότι εργάζονται.

Είναι πιστεύω, το μεράκι τους ... το χόμπι τους ... κι αφιερώνονται σε αυτό.

Αν δεν το αξιοποιούν, τίποτα άλλο δεν τους γεμίζει και νιώθουν μίζεροι και δυστυχισμένοι.

Πάρε από έναν ζωγράφο τις μπογιές και τα πινέλα του.... Θα βρει τρόπο να δημιουργήσει.... θα λιώσει ντομάτες για να φτιάξει το κόκκινο.... θα χρησιμοποιήσει τα δάχτυλα του για να σχεδιάσει.

Πάρε από έναν μουσικό, το όργανό του.... θα παίζει μελωδίες νοερά με τα χέρια. Θα τραγουδάει...

Πες σε ένα ηθοποιό ότι δεν θα ξαναπαίξει θέατρο... θα αυτοσχεδιάζει στο σαλόνι του...

Απαγόρευσε σε ένα συγγραφέα να γράψει.... Δεν θα κοιμάται τα βράδια και θα πλάθει ιστορίες στο μυαλό του.

Ό,τι πιο όμορφο, δημιουργικό, αγχολυτικό, θεραπευτικό για την ψυχή είναι η τέχνη σε όλες τις μορφές της.

Πολλοί άνθρωποι είναι πολυτάλαντοι και ασχολούνται με διαφορετικά είδη ταυτόχρονα.

Αυτοί, για μένα, είναι οι πιο τυχεροί κι ευτυχισμένοι.

Η αύρα που σου αποπνέει όλη αυτή η μαγεία σε κάνει πιο νοήμον, πιο ευαίσθητο, αλλά και καλύτερο άνθρωπο.

Τυχεροί αυτοί που έχουν την δυνατότητα να ζουν από την τέχνη τους.

                                                                 Ταξίδεψέ με!

Θέλω να σε δω... να σου μιλήσω.. να σε νιώσω..

όχι από κοντά... από μακρυά θέλω να σε αισθάνομαι.

Θέλω να με ταξιδέψεις με τα λόγια σου....

Πάντα το κάνεις..είναι το ταλέντο σου.

Τα ταξίδια που κάνω μαζί σου είναι πιο μακρινά κι από το να πήγαινα στην πιο ακριανή χώρα του κόσμου.

Είσαι μια ωραία ψευδαίσθηση... μια χαριτωμένη φούσκα.

Που ξέρω ότι θα διαρκέσει λίγο και θα χαθεί μετά για πάντα.

Αλλά το λίγο που έζησα κοντά της, μου αρκεί.

Αυτή η γλυκιά αίσθηση που μου άφησες θα μου γεμίσει πολλές σελίδες.

Κείμενα που δεν πρέπει να διαβαστούν και που θα είναι μόνο για μένα.

Δεν ξέρω γιατί μου δημιουργείς όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα...

Εσύ μάλλον δεν αξίζεις ..αλλά είναι η αύρα σου...

αχ αυτή η αύρα σου!

Όταν χάνεσαι με τις μουσικές, μεταμορφώνεσαι...... γίνεσαι κάτι άλλο....

κάτι που θες να είσαι δίπλα του ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα σε κάψει.

Σαν το έντομο που πάει στο φως.... απλά μαγεύεσαι, γοητεύεσαι κι ακολουθείς τυφλά....

χωρίς σκέψεις.... γιατί είσαι μαγνητισμένος και δεν μπορείς να φερθείς λογικά...

Αυτό μου βγάζεις...

Ακούω τα τραγούδια “μας”..... Αυτά θα μας φέρνουν πάντα κοντά!

'Έχουν πολλά να μου θυμίσουν..... έχουν κι άλλα ταξίδια να με πάνε...

Να σου πω κάτι? Χωρίς εσένα είναι πιο όμορφα!

Αλλά αν δεν υπήρχες εσύ δεν θα υπήρχαν ούτε αυτά....

Οπότε χαίρομαι που σε γνώρισα.....

Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ.... Για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει αν θα σε ξαναδώ....

Ο καθένας μας σε αυτή την “σχέση” είχε τα κίνητρά του.....

Αυτό που μου αρέσει είναι ότι αλλιώς ξεκινήσαμε κι αλλιώς μας βγήκε.

Κι αυτό είναι που μετέτρεψε μια απλή γνωριμία σε κάτι ξεχωριστό.

Ελπίζω όλο αυτό να άφησε όμορφες σκέψεις και στους δύο...

Καλά ταξίδια λοιπόν... εσύ εκεί κι εγώ εδώ...

                                                                   Πόλεμος

Ένα σχολείο χωρίς μαθητές...

Ένα χωριό χωρίς κατοίκους...

Γεμάτα νεκροταφεία...

Γκρεμισμένα σπίτια...

Αδιάβατοι δρόμοι...

Αυτά είναι λίγα από τον απολογισμό ενός πολέμου.

Επίδειξη δύναμης μερικών ανεγκέφαλων...

Λαχτάρα για εξουσία μερικών ανίκανων...

Απληστία κάποιων άλλων...

Επεκτατική πολιτική...

Πολλές φορές γίνεται από ανάγκη για επιβίωση ως έσχατη λύση.

Τι τραγικό να φτάνεις σε αυτή την επιλογή γιατί σου έχουν στερήσει κάθε άλλη!

Και κάποιοι μετά από όλο αυτό χαίρονται και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι χωρίς τύψεις κι ενοχές.

Θεωρούν ότι πράττουν το σωστό και το δίκαιο, αδιαφορώντας για την δυστυχία που σκορπίζουν.

Ο κόσμος αντιδρά και παίρνει τον νόμο στα χέρια του.... και μετά χάνονται στον φαύλο κύκλο που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Ο πόλεμος φέρνει πόλεμο ακόμα κι όταν, υποτίθεται, τον κάνουν για να φέρει την ειρήνη.

Το αποτέλεσμα αυτού? Όλεθρος....

Η γη καταστρέφεται από τα ίδια της τα δημιουργήματα....

Θα έπρεπε να ζούμε μονοιασμένοι πάνω σε αυτήν και να την φροντίζουμε, όχι να σφαζόμαστε.

Σήμερα συμβαίνουν μακριά μας και τα παρακολουθούμε στην τηλεόραση... αύριο μπορεί το κακό να χτυπήσει και την δική μας πόρτα.

Όσο κι αν θέλω να είμαι αισιόδοξη ..δεν μπορώ!

                                                           Κόψε τα σχοινιά

Πόσες φορές έγινες μαριονέτα κάποιου?

Είτε σε κάποια σχέση για να ευχαριστήσεις την άλλη πλευρά είτε σε κάποιον εργοδότη για να μην χάσεις την θέση σου είτε στους γονείς για να μην σε πρήζουν είτε, είτε είτε....

Πόσες φορές θέλησες να κόψεις τα σχοινιά αλλά ήταν πολύ σφιχτά ή πολύ χοντρά ή πολύ ψηλά ή ... ή ... ή ...

Πόσες φορές δεν θέλησες να ουρλιάξεις, να βρίσεις, να επαναστατήσεις...

Αλλά έβλεπες τον εαυτό σου μικρό κι αδύναμο για να το κάνεις....

Πάντα ο άλλος φάνταζε πιο ισχυρός!

Μπορεί και να μην ήταν, απλά είχε ένα τρόπο να δείχνει έτσι....

Κάποιοι έχουν την πειθώ και κάποιοι είναι τα θύματα...

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να βρεις τον τρόπο και την δύναμη να κόψεις τα νήματα.

Το πώς θα γίνει αυτό είναι άλλο θέμα...

Είτε θα βρεις το κουράγιο να τα κόψεις ακαριαία αδιαφορώντας για τις συνέπειες, είτε αργά και μεθοδικά με μπόλικη διπλωματία, είτε με την βοήθεια κάποιου, είτε με επιχειρήματα ώστε να αναγκάζεις τον “από πάνω” να σε “απεγκλωβίσει” από αυτά είτε... είτε... είτε...

Και μετά.... η ώρα της ελευθερίας!!!!

Τα χέρια σου πλέον μπορείς να τα κουνήσεις όπως θες!

Τα πόδια σου αποφασίζουν αυτά την κατεύθυνση!

Η καρδιά σου ανάλαφρη πια χοροπηδάει χαρούμενα και ξέγνοιαστα!

Τι όμορφη που γίνεται ξαφνικά η ζωή!

Και περνώντας ο καιρός διαπιστώνεις, ότι αυτό που έβλεπες ως ανυπέρβλητο εμπόδιο ίσως και να μην ήταν τελικά...

Και αν τύχει στη ζωή σου να σου ξαναπαρουσιαστεί κάτι ανάλογο τώρα ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις από την αρχή ώστε να μην ξαναμπείς στη θέση της ανήμπορης μαριονέτας.

Πόσο σημαντικό είναι τελικά να μπορείς να σταθείς στα πόδια σου και να μην εξαρτιέσαι από κανέναν!

                                                           Ε  όχι, φίλε! Κάνεις λάθος!

Διάβασα, ένα άρθρο στο διαδίκτυο για τις κατηγορίες γυναικών που υπάρχουν, κατά την άποψή κάποιου. Ο τύπος που έγραψε το άρθρο, ένας εμφανίσιμος άντρας, με πολλές εμπειρίες τόσο στην προσωπική όσο και στη επαγγελματική του ζωή. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, χωρίς απωθημένα απ` ότι έχω καταλάβει. (Προφανώς και τον γνωρίζω προσωπικά, για να προλάβω κάποιους.... δεν τα διαπίστωσα όλα αυτά διαβάζοντας απλά το κείμενό του!)

Σύμφωνα, λοιπόν, με το άρθρο , οι γυναίκες χωρίζονται σε 2 ομάδες. Στις χαζούλες ελαφρόμυαλες που και καλά σου το παίζουν δύσκολες στην αρχή αλλά που οπωσδήποτε θέλουν να σου "κάτσουν". Δήθεν το παίζουν σεμνότυφες κλπ και στόχος είναι να τυλίξουν κάποιον και να τον παντρευτούν. Υπάρχουν και οι άλλες, οι τσουλίτσες με ταμπέλα, που χωρίς ταμπού σε στριμώχνουν σε μια γωνιά και τρέφονται με νύχτες δίχως αύριο.

Δίνοντας "οδηγίες" πώς να ρίξεις την κάθε μια, αλλά και τι "παραμύθι να πουλήσεις" για να πετύχεις τον στόχο σου, έγραψε ένα μεγάλο κείμενο. Μέσα από αυτό έδειξε ότι δεν μας σέβεται καθόλου κι ότι είμαστε ένα παιχνίδι προς εφήμερη διασκέδαση.

Θα ήθελα να πω λοιπόν, σε αυτόν τον πολύ συμπαθή κατά τα άλλα κύριο, ότι κάνει λάθος!

Δεν ξέρω με τι είδους γυναίκες έχεις συναναστράφει ώστε να εμπνευστείς αυτά τα αποφθέγματα. Για την ακρίβεια, επειδή γνωρίζω πάνω κάτω σε ποιους κύκλους κινείσαι.... μπορώ εύκολα να φανταστώ. Κι αν ήταν τόσο άσπρο μαύρο τα πράγματα, θα μπορούσα ίσως, να ασπαστώ κι εγώ τις απόψεις σου!

Όμως αγαπητέ, υπάρχουν πολλές ακόμα κατηγορίες γυναικών! Που δεν έχουν στόχο να βρουν κάποιον είτε για να τις πηδήξει είτε για να τις αποκαταστήσει. Που ζουν αυτόνομες και δεν έχουν πρόβλημα να μοιραστούν τον λογαριασμό. Που είναι πραγματικά σοβαρές και δεν το "παίζουν", με απώτερο σκοπό να εντυπωσιάσουν έναν μαλάκα επιζητώντας... "ξυλιές στο κωλαράκι"..... σύμφωνα με τα λεγόμενά σου.

Ισχύει ότι είναι πιο δυσεύρετες. Πρέπει να τις ψάξεις για να τις βρεις. Πρέπει να τις κερδίσεις με την γνησιότητα του χαρακτήρα σου, για να σε προσέξουν. Πόσο μάλλον για να τις εντυπωσιάσεις πραγματικά!

Θεωρώ ότι η διαφορά στις κοπέλες που αναφέρεσαι αλλά και σε αυτές που σου επισημαίνω, είναι ο τρόπος μεγαλώματος από την οικογένεια. Και εκεί μπαίνουμε σε ένα άλλο μεγάλο μονοπάτι.....

Είναι φυσικό επακόλουθο όταν μέσα στο σπίτι δεν υπάρχουν κανόνες, πειθαρχία, σωστά πρότυπα, ακόμα και λάθος μουσικές επιλογές, τα παιδιά, να πάρουν άλλο δρόμο από κάποια άλλα που οι γονείς τους θα δώσουν αντίθετα, βάση σε αυτά!

Σε μια εποχή που οι γονείς δεν λειτουργούν με σοφία για το πώς να πλάσουν τον χαρακτήρα των παιδιών που έφεραν στον κόσμο αλλά έχουν βολευτεί σε εύκολους και πρόχειρους τρόπους αυτά θα είναι τα αποτελέσματα.

Αν δεν τους μάθουν να σέβονται, να εκτιμούν, να έχουν σωστά πρότυπα, να μάθουν την υπομονή και την εγκράτεια και να αποκτήσουν την σοφία και την γνώση πότε πρέπει, ή όχι -και για ποιους λόγους- να κάνουν κάποια πράγματα τότε θα γίνουν κοπέλες των δύο αυτών κατηγοριών αλλά και αγόρια που γουστάρουν ή εκμεταλλεύονται αυτές τις γυναίκες.

Σαν μητέρα δυο ανήλικων κοριτσιών, αλλά κι ως εκπαιδευτικός δίνω μεγάλο αγώνα για να προστατεύσω τα παιδιά μου, αλλά και τα παιδιά τα οποία έχω αναλάβει να προσέχω, από την κατάντια της εποχής μας. Εφόσον τα ερεθίσματα γύρω τους καθημερινά είναι ολοένα και πιο σκάρτα, σε πείσμα όλων, θα επιμείνω στις αρχές μου και δεν θα λυγίσω στην όποια δυσκολία και στο βωμό καμίας κούρασης. Θα τους μάθω να προστατεύουν τον εαυτό τους από όλα και όλους που με δόλο τους πλησιάζουν. Θα αγωνιστώ να μην πατήσουν τις αρχές τους και τα πιστεύω τους για να ευχαριστήσουν τον όποιον μαλάκα τους χαμογελάσει. Τους προτρέπω να διεκδικούν τα θέλω τους και να μην είναι έρμαιο του καθένα....

Δεν πηδιούνται όλες από τα 14 ή ονειρεύονται πρίγκιπες στα ροζ τους δωμάτια.

Αγαπητέ, θα σου πρότεινα να βγάλεις λίγο τις παρωπίδες σου και να φανείς ανοιχτόμυαλος! Φαντάζομαι κι εσύ δεν συμμερίζεσαι την άποψη ότι "όλοι οι άντρες είναι γουρούνια" Όπως υπάρχουν αλήτες υπάρχουν και πουτανάκια... όπως υπάρχουν κύριοι υπάρχουν και κυρίες!

Θα σε πάω κάπου άλλου..... έχεις κι εσύ μια κόρη!... Σε ποια κατηγορία από τις δύο που έχεις θέσει πιστεύεις ότι ανήκει? Σε ποια από τις δύο, σαν γονιός που την λατρεύει θα ήθελες να την δεις? Μήπως θα επιθυμούσες κάτι περισσότερο γι' αυτήν? Μήπως θα ήθελες μια κατηγορία για πάρτι της? Μήπως θα "σκότωνες" όποιον θα μίλαγε για το κοριτσάκι σου, όπως αναφέρεσαι εσύ ο ίδιος για όλες τις υπόλοιπες? Ελπίζω όλο αυτό να είναι για σένα τροφή για σκέψη.....

Σε αυτό το σημείο, νιώθω την ανάγκη να δώσω ένα φόρο τιμής στους ανθρώπους που με τόση αγάπη με μεγάλωσαν και με έκαναν ένα άτομο που καμαρώνω για τον χαρακτήρα μου... και δεν το λέω ψωνίστηκα γιατί κάποιοι άλλοι έδωσαν αγώνα γιαυτό που εγώ είμαι σήμερα. Είναι αποτέλεσμα δικών τους κόπων κι όχι δικής μου προσπάθειας. Χαίρομαι γιατί θεωρώ ότι δεν ανήκω ούτε στην κατηγορία της "ελαφρόμυαλης σεμνότυφης" ούτε της "τσουλίτσας".

Αν λοιπόν, γονείς, δεν θέλετε η κόρη σας να ανήκει στις ομάδες που έγραψε στο άρθρο του ο συγκεκριμένος κύριος..... προστατεύστε την και μεγαλώστε την σωστά!

                                                                Έχεις 1 ευρώ?

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο άσχημη εικόνα από ένα παιδί που ζητιανεύει.

Προσπαθώ να καταλάβω τους γονείς που αναγκάζουν τα παιδιά τους να μπουν σε τέτοιες διαδικασίες.

Πραγματικά αναρωτιέμαι αν συμβαίνει ως τελευταία λύση μιας τραγικής οικονομικής κατάστασης ή το κίνητρο να είναι μόνο το κέρδος.

Δεν είμαι αφελής κι αντιλαμβάνομαι ότι οι λόγοι δεν είναι τόσο αθώοι.

Αναστατώθηκα διαβάζοντας τις προάλλες ένα άρθρο στο ίντερνετ που αφορούσε τα παιδιά των τσιγγάνων.

Είναι γνωστό πώς η επαιτεία είναι ένας από τους βασικούς τρόπους διαβίωσης τους. Τα παιδιά γι΄αυτούς δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από καινούριο μηχάνημα που κατεβάζει χρήματα. Γεννοβολάνε συνέχεια και πριν καλά καλά σαραντίσουν τα βγάζουν ήδη στην παραγωγή.

Δεν τα φροντίζουν σωστά, δεν τα ταΐζουν όπως πρέπει, δεν τα μορφώνουν....

Το μόνο που ασχολούνται να τα εκπαιδεύσουν καθώς μεγαλώνουν είναι πώς να κλέψουν και πώς να είναι πιο πειστικοί ζητιάνοι, ακόμα κι αν αυτό “απαιτεί” να τα παραμορφώσουν...

Στο περιβάλλον που ζούνε δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέρα από όλα αυτά τα σκατά.

Άρα, η εξέλιξη τους προς αυτά τα μονοπάτια, είναι το μόνο φυσικό επακόλουθο.

Πόσο άδικο είναι αυτό!

Έτυχε κάποιες φορές που χρησιμοποίησα μέσα μεταφοράς πολύ κοντά μου να κάθονται τσιγγάνες με τα μωρά τους. Στην αρχή για να είμαι ειλικρινής, από μέσα μου ξίνισα. Μύριζαν άσχημα, είχαν ψείρες, μίλαγαν δυνατά τραβώντας τα ενοχλημένα μάτια των υπολοίπων επάνω τους. Καθώς η διαδρομή ήταν μεγάλη άρχισα να παρατηρώ τα παιδιά τους. Άλλοτε μωρά, άλλοτε λίγο μεγαλύτερα... όλα ζωηρά και λίγο γκρινιάρικα.

Αν τους έβγαζες την μπίχλα και τους έβαζες καθαρά κι όμορφα ρούχα δεν θα ξεχώριζαν.......

Ήταν φυσιολογικά παιδιά σαν όλα τα υπόλοιπα ανά τον κόσμο!

Με τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες επιθυμίες και τα ίδια δικαιώματα.

Κι όμως αυτά τα πλασματάκια σε αντίθεση με τα δικά μου και τα δικά σας είχαν προδιαγεγραμμένη μια άσχημη μοίρα.

Κι αυτό είναι κάτι που έβγαλε την αντιπάθεια από μέσα μου γι΄ αυτούς κι έβαλε τον οίκτο.

Πριν λίγο καιρό είχα μια προσωπική εμπειρία με δύο τσιγγανάκια ηλικίας περίπου 8 ετών.

Είχαν έρθει στο πάρκο που καθόμουν με τα παιδιά μιας φίλης, να παίξουν. Οι γονείς τους πουλούσαν την πραμάτεια τους στην διπλανή λαϊκή αγορά. Όσες μαμάδες βρισκόταν επίσης στο πάρκο ενοχλημένες με την παρουσία των δυο αυτών “παρείσακτων”, δεν επέτρεπαν στα μικρά τους να πλησιάζουν και τα απομάκρυναν επιδειχτικά. Στο μεταξύ είχαμε κάποια παιχνίδια δεξιά κι αριστερά αφημένα. Τα δύο γυφτάκια μέσα στην παιδική τους αφέλεια τα πήραν χωρίς να ρωτήσουν όλο ενθουσιασμό να παίξουν. Παρόλες τις αντιδράσεις μερικών συμφωνήσαμε μεταξύ μας να μην τους τα πάρουμε αλλά παράλληλα να προσέχουμε να μην μας τα κλέψουν.

Ύστερα από λίγη ώρα διαπιστώνουμε ότι, φεύγοντας, είχαν εξαφανίσει τα μισά παιχνίδια.

Μιας κι εγώ ήμουν αυτή που αντέδρασα και ζήτησα πρώτη να μην διώξουμε τα παιδιά αυτά από το πάρκο και να τους αφήσουμε να χρησιμοποιήσουν τα πράγματά μας, με “εξέλεξαν” ως αυτή που θα πάει να τα διεκδικήσει πίσω....

Πράγματι βρίσκω το κοριτσάκι, το οποίο με είχε φλομώσει στο ψέμα και προσπαθούσε να με ξεφορτωθεί. Διαπίστωσα ότι παρότι μικρή ήταν πολύ καλά δασκαλεμένη στην απάτη και το ψέμα. Στεναχωρήθηκα γι΄ αυτήν! Για να πετύχω τον στόχο μου της έταξα ότι αν μου πει την αλήθεια θα την κερνούσα παγωτό. Στην ιδέα αυτή, το αθώο κατά βάθος παιδάκι, με πήγε εκεί που ήταν το αγόρι με τους δικούς της. Οι γονείς και καλά μόλις έμαθαν τι είχε συμβεί τον μάλωσαν. Πήρα τα παιχνίδια που είχαν κλαπεί πίσω και κέρασα στη μικρή το παγωτό που της είχα υποσχεθεί. Η μικρή με συμπάθησε και δεν ξεκόλαγε από δίπλα μου μετά από αυτό. Την έλεγαν Μαρία και μιλώντας μαζί της διαπίστωσα ότι ήταν ένα πολύ γλυκό κορίτσι! Στην συνέχεια ήρθε το αγοράκι, που τον έλεγαν Βασίλη και μου ζήτησε συγγνώμη. Με το σκεπτικό να του δείξω ότι η ζωή είναι καλύτερη όταν συμπεριφερόμαστε σωστά του είπα ότι για επιβράβευση που ήρθε πίσω να παραδεχτεί το σφάλμα του, θα του κερνούσα κι εκείνου ένα παγωτό με την ελπίδα να μην “ξαναμπερδευτεί” και πάρει κάτι που δεν του ανήκει. Όταν θέλει κάτι μπορεί να το ζητάει. Με διαβεβαίωσε ότι θα το κάνει (η πρόθεση μετράει, γιατί αμφιβάλλω αν θα καταφέρει να τηρήσει την υπόσχεσή του) κι έτσι ... γίναμε “φίλοι”.

Για τις επόμενες 3 εβδομάδες, κάθε Πέμπτη που ερχόταν με τους γονείς τους στην λαϊκή έτρεχαν στο πάρκο να με βρουν. Το στόμα τους έσταζε μέλι και ήταν άψογα στην συμπεριφορά τους. Επέβαλα στις άλλες μαμάδες να μην τους φερθούν άσχημα και να αφήσουν τα παιδιά τους να παίξουν μαζί τους. Παρά τις αντιδράσεις πέρασε το δικό μου, και πραγματικά δεν είχαμε ευτράπελα ξανά. Εννοείται ότι κάθε εβδομάδα τους έπαιρνα μια λιχουδιά για να τα ευχαριστήσω, χωρίς να μου το ζητήσουν ποτέ.

Η σκέψη μου για τους τσιγγάνους άλλαξε και πάλι. Από οίκτο άρχισα να νιώθω αγάπη.

Η μικρή Μαρία μου έδειξε εμπιστοσύνη γιατί την πρόσεξα κι έδειξα λίγο ενδιαφέρον γι΄ αυτήν.

Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους μας που έχει ανάγκη από προσοχή κι αποδοχή.

Οι γονείς της δεν την έστελναν σχολείο και την ανάγκαζαν να δουλεύει... και ποιος ξέρει τι άλλο της επιφυλάσσει η μοίρα μεγαλώνοντας.

Σαν την Μαρία υπάρχουν κι άλλοι. Με την ίδια ευαίσθητη καρδιά. Πιθανότατα έτσι να ήταν και οι γονείς της ή οι παππούδες της όταν βρισκόταν στην τρυφερή αυτή ηλικία.

Απλά δεν βρέθηκε κάποιος να τους δείξει έναν άλλο δρόμο.

Ή ακόμα δεν ήταν πολλοί αυτοί, από την φυλή της, που “επαναστάτησαν” για ένα καλύτερο τρόπο ζωής.

Όπως και να έχει είναι κρίμα να επαναπαύονται στην περπατημένη τους.

Τα παιδιά πρέπει να έχουν ένα πιο σωστό περιβάλλον για να μεγαλώσουν.

Θα παραβλέψω το κομμάτι της φτώχειας, με τα τσαντίρια και τα λοιπά, γιατί και με στερήσεις μπορείς να είσαι ευτυχισμένος και να περνάς καλά.

Θα επικεντρωθώ στο κομμάτι ότι δεν πρέπει να τα εκμεταλλεύονται για δουλειά ή ζητιανιά ή ότι άλλο.

Και εδώ θα ήθελα να το γενικεύσω.... γιατί δεν είναι μόνο τα παιδιά των τσιγγάνων που εργάζονται αλλά χιλιάδες άλλες πλασματάκια σε όλο τον πλανήτη που δεν έχουν παίξει με κούκλες ή αυτοκινητάκια γιατί αναγκάζονται να δουλεύουν 12ωρα σε εργοστάσια, χωράφια κι αλλού.

Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού!

Μακάρι κάτι να γίνει κι όλο αυτό κάποια στιγμή να διορθωθεί!

                                                             Σ΄αγαπώ

Σε κοιτάζω που κοιμάσαι δίπλα μου.
Οι τούφες από τα  ξανθα σου μαλλάκια έχουν κρύψει το προσωπάκι σου.
Το μόνο που βλέπω είναι ένα αυτί, λίγο πηγούνι  και μισή μύτη.
 Μου φαίνεται τόσο αστείο!
Σου χαμογελώ μα δεν το ξέρεις.
Ακούω την ανάσα σου κι αρχίζω να λιώνω.....
Σε πλησιάζω προσπαθώντας να σου κλέψω μερικές αναπνοές.
Η μυρωδιά σου τόσο καθαρή και τόσο οικεία.
Σου δίνω ένα φιλί στο μάγουλο!
Τότε τεντώνεσαι κι απλώνεσαι μα συνεχίζεις να κοιμάσαι.
Δεν με έχεις καταλάβει.
Από τότε που γεννήθηκες μου έχεις κλέψει την καρδιά.
Σε φωνάζω ακόμα  "μικρό μου νιογέννητο"  κι ας είσαι πια 9 χρονών.
Σήμερα κάναμε μια "αταξία"...
Αφού  είχα δυο βδομάδες να σε δω, μιας κι έλειπες κατασκήνωση για διακοπές, είπαμε να κοιμηθούμε αγκαλιά, μαμά και κόρη, για να χορτάσουμε η μια την άλλη...
Να σου πω ένα μυστικό? ..... εμένα σήμερα δεν θα με πάρει ο ύπνος!
Θα κάτσω να σε κοιτάζω μέχρι να ξημερώσει!
Μικρή μου κορούλα, σ΄αγαπώ!

                                                               Μάνα

Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά!
Ποια άλλη λέξη ηχεί τόσο όμορφα όσο αυτή?
Πόση τρυφερότητα βγαίνει από μέσα μας όταν την προσφωνούμε?!?
Μάνα είναι αυτή που σε φέρνει στη ζωή και σου στέκεται όσο κανείς σε όλη την πορεία σου.
Είναι αυτή που σε αγκαλιάζει όταν νιώθεις φόβο.
Αυτή που σε παρηγορεί όταν είσαι απογοητευμένος.
Αυτή που σε μαλώνει όταν δεν είσαι σωστός κι ενώ είναι μέσα στα νευρα σε 5' το έχει ξεπεράσει γιατί είσαι το λατρεμένο της αγγελούδι και δεν αντέχει να είναι κακιωμένη μαζί σου.
Αυτή ξενυχτάει δίπλα σου όταν είσαι άρρωστος και σε αυτήν εξομολογείσαι πρώτα τις χαρές και τις λύπες σου.
Από αυτήν παίρνεις ενέργεια για ζωή. Είναι το παράδειγμα και το πρότυπο σου.
Υπάρχουν βέβαια και μαμάδες που δεν είναι σωστές.
Είτε γιατί δεν  είναι ώριμες γι΄αυτόν τον ρόλο , είτε γιατί είναι πολύ εγωίστριες και βάζουν τον εαυτό τους πρώτο, είτε γιατί τους προέκυψε μια εγκυμοσύνη που δεν θέλησαν για δεοντολογικούς λογους να διακόψουν. Επίσης υπάρχουν μανάδες που οι δυσκολίες της ζωής τις αναγκάζουν να βάλουν άλλες προτέραιότητες, κυρίως για βιοποριστικούς λόγους, με αποτέλεσμα να  μην έχουν διάθεση και αντοχές για πιο προσωπικές στιγμές με τα παιδιά τους.
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να μιλήσω για την δική μου μητέρα.
Δεν θα είναι ένα λογύδριο αγάπης και τρυφερότητας προς το πρόσωπό της, γιατί τα συναισθήματά μου προς εκείνη δεν είναι τέτοια.
Δυστυχώς η σχέση μας δεν είναι γεμάτη με  ροδοπέταλα..  παρά μόνο από αγκάθια.
Πλέον η πικρία και η απογοήτευση που νιώθω εξαιτίας της, έχει υπερβεί κάθε άλλο μου συναίσθημα.
Όταν την σκέφτομαι θέλω να βρίσω και να φτύσω....  κι αυτά τα συναισθήματα δεν τα λέει κανείς φυσιολογικά.
Μεγάλωσα βιώνοντας την απόρριψη και την απαξίωση  από αυτήν.  Η στάση της απέναντί  μου ανταγωνιστική και με τεράστιες δόσεις ζήλιας και φθόνου.
Όπου μπορούσε να με μειώσει και να με πληγώσει, το έκανε με μεγάλη ηδονή.  Ξπέσπαγε πάνω μου κάθε της κόμπλεξ και πλήρωνα όσα δεν είχε τα κότσια να ξεστομίσει στους άλλους.
Σε πολλές σημαντικές μου προσωπικές στιγμές δεν ήταν παρούσα. Αλλά και σε αυτές που ήταν πάλι μόνη ένιωθα. Σαν να ερχόταν από υποχρέωση, χωρίς ίχνος επιθυμίας να με καμαρώσει.
Η αδυναμία της ήταν και είναι  ο αδερφός μου. Όσο  είμασταν υπό την προστασία της μικρά, μας είχε μάθει να μην αγαπιομαστε μεταξύ μας. Συνεχώς έβαζε λόγια με αποτέλεσμα να έχουμε  δημιουργήσει,  μεγαλώνοντας, μια πολύ αρνητική εικόνα ο ένας για τον άλλο. Αυτό,  το ανακαλύψαμε όταν πλέον είχαμε ενηλικιωθεί σε μια από τις σπάνιες συζητήσεις μας.  Με φρίκη διαπιστώσαμε οτι η ίδια μας η μάνα παρουσίαζε σαν τέρας το ένα παιδί μπροστά στο άλλο.  Τώρα που έχουμε πάρει την ζωή μας στα χέρια μας, αυτό έχει αποκατασταθεί και  θεωρώ ότι είμαστε πολύ δεμένοι.
Βέβαια, για να μην φανώ αχαριστή και ψεύτρα θέλω να τονίσω ότι υπήρχαν και καλές μέρες μαζί της. Θυμάμαι κάποιες πολύ ξεχωριστές στιγμές που ένιωθα υπέροχα λαμβάνοντας την τρυφερότητα και την αποδοχή της. Ένας άλλος άνθρωπος που θαρρείς και δεν γνώριζε την ύπαρξη του άλλου προσώπου της....  Και βλέποντας αυτά,  προσπερνούσα και παρέβλεπα τις άσχημες αναμνήσεις.
Έλα όμως που όλο αυτό ήταν η εξαίρεση στον κανόνα...
Όπως η αγελάδα που κλωτσάει στο έδαφος τον κουβά με το αρμεγμένο της γάλα, έτσι και η "μανούλα" μου κατέστρεφε με καινούρια γεγονότα όλες τις καλές μας στιγμές.
Και ξανα από την αρχή κακίες, μίση, διχόνοιες και πικρίες.....
Κάθε φορά αναρωτιόμουν με τι διάθεση  θα ξυπνήσει το πρωί για να ξέρω πώς θα περάσει η υπόλοιπη μέρα.
 Βαρέθηκα να προσπαθω να καταλάβω γιατί φέρεται έτσι και να ψάχνω το δίκιο μου...
Τα χρόνια πέρασαν και πλέον είναι πολύ μεγάλη για να αλλάξει.
Η μόνη μου ευκαιρία για να ηρεμήσω και να λυτρωθώ είναι να αποδεχτώ την κατάσταση και να πάψω να ασχολούμαι μαζί της.  Να της μιλάω και να την βλέπω όταν είναι μεγάλη ανάγκη ή δεν γίνεται αλλιώς.
Όλα αυτά θεωρώ ότι μου έχουν δημιουργήσει πολλά απωθημένα και κατάλοιπα. Είμαι σε μια φάση της ζωής μου που θέλω να ανακαλύψω ποια είναι αυτά και να τα ξεριζώσω από μέσα μου γιατί μου προκαλούν μεγάλο βάρος.  Δεν αντέχω άλλο να νιώθω  ότι της αξίζει  να ψοφήσει σαν το σκυλί.  Τρελαίνομαι όταν συνειδητοποιώ ότι ο  θάνατός της κάποια στιγμή θα με χαρόποιήσει τόσο που θα χορεύω πάνω στον  τάφο της...έαν καταδεκτώ να πάω στην κηδεία της...
Είμαι κι εγώ μητέρα και ποτέ δεν θα ήθελα τα παιδιά μου να με αντιμετωπίσουν έτσι.
Η κακή συμπεριφόρα της δικής μου μαμάς μου προκαλεί την επιθυμία να γίνω για τα σπλάχνα μου η πιο γλυκιά και τρυφερή μανούλα.  Δεν θέλω να νιώσουν ότι τις διαχωρίζω.  Πρέπει να καταλάβουν ότι για μένα είναι ότι πιο ξεχωριστό είχα και θα έχω μέχρι να πεθάνω.  Τις γέννησα γιατί συνειδητά είχα αποφάσισει ότι θέλω να τους αφιερώσω την ζωή μου.
Κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας λαμβάνω πολύ αγάπη από τα κοριτσάκια μου! Αντίστοιχα δεν μπορώ, ούτε ψεύτικα, να νιώσω έτσι για την δική μου μαμά.   Με πιάνει μια αηδία εκείνη την μέρα και εξαναγκαστικά, για να μην της δώσω δικαίωμα, με μισή καρδιά της εύχομαι "χρόνια πολλά".
Δεν είναι πολύ λάθος όλο αυτό? Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί και να το αλλάξει....
Ακόμα και η τελευταία  ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο μαζί της,  με έχει εγκαταλείψει!

                                                                            Χωρίς τίτλο

Ένα άδειο χαρτί που θέλω να το γεμίσω με λέξεις ...
Τόση διάθεση για γράψιμο κι όταν πάω να αρχίσω, το μυαλό αδειάζει.
Τοίχος και σκοτάδι απλώμεται μεταξύ εμού και του ονείρου μου!
Γιατι?
Διαβάζω βιβλία να πάρω ιδέες, βλέπω ταινίες, ξανακοιτάζω τα παλιά μου γραπτά ...
Το μόνο που νιώθω είναι ότι δεν μου αρέσουν τα μισά χειρόγραφά μου, και θέλω να τα πετάξω...
Ξέρω ότι δεν πρέπει, γιατί θα καταστρέψω στιγμές από το παρελθόν μου κι αυτό είναι κάτι που θα το μετανιώσω αργότερα.
Έσκισα πολλά κείμενά μου  έτσι, και τώρα σιχτιρίζω.
Αναρωτιέμαι πώς άλλοι συγγραφείς ξεπερνάνε αυτή την φάση του "κολλήματος" ?
Εμένα τι είναι αυτό που με ξεμπλοκάρει?

                                                                 Μελωδία

Η εξαναγκαστική μου καθήλωση στο κρεβάτι, εξαιτίας μιας στιγμιαίας ατυχίας,  έγινε η αφορμή για να ακούσω άπειρες ώρες μουσική.
Όλες οι μελωδίες που με συγκινούν και με ανατριχιάζουν, κλεισμένες σε ένα δωμάτιο μαζί μου, με ταξιδεύουν σε μέρη και τοποθεσίες που δεν έχω πάει ποτέ.
Κι επειδή στην πραγματικότητα  την μουσική δεν μπορείς να την βάλεις σε κουτάκια και να την φυλακίσεις, αντί να κλειστεί μαζί μου στο χώρο μου, με πήρε από το χέρι και πετάξαμε μαζί στον ουρανό.
Μπλουζ και τζαζ μελωδίες...  πιάνο, κιθάρες,  φυσαρμόνικες,  κοντραμπάσο,  βιολιά.....  παίζουν σε νότες που κάνουν την καρδιά μου να χτυπά έντονα.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτο....
Όσο καλά κι αν περνάω, παρόλο που έχω γύρω μου ανθρώπους που με αγαπάνε, η ώρα που κάθομαι μόνη μου με τα γραπτά μου , τα βιβλία μου και κυρίως με τις μουσικές μου είναι ασύγκριτα πιο μαγευτική!
Είμαι μια ονειροπόλα κρυμμένη πίσω από εντονες μελωδίες....

                                                                    Ένα λεπτό

Πόσα πράγματα μπορούν να συμβούν σε ένα λεπτό!
Η ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να αλλάξει.
Η ζωή κάποιου μπορεί να σωθεί από βέβαιο θάνατο.
Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος να βρει την ευτυχία.
΄Ενας φτωχός να πλουτίσει.
Από την άλλη,  μπορεί να γίνει μια βιβλική καταστροφή.
Μια οικογένεια να διαλυθεί.
Ένας άνθρωπος να χαθεί.
Μια επιχείριση να βάλει λουκέτο.
Τα πάντα στηρίζονται σε λεπτές ισορροπίες.
Μια απόφαση  "ναι"  ή  " όχι", μπορεί να σε σώσει ή να σε καταστρέψει.
Πόσες φορές δεν αμφέβαλλες αν επέλεξες το σωστό?
Και όταν πλέον έρθει η ώρα για να διαπυστώσεις άν ήσουν λάθος ή σωστός....
Τι μεγάλη ανακούφιση !
Ή μήπως είναι απόγνωση?
Μην αποφασίζεις και πράττεις  επιπόλαια,  γιατι ποτέ δεν ξερεις πότε θα έρθει  εκείνο το λεπτό που θα σε σώσει.... ή που θα σε καταστρέψει.....

                                                                           Σιωπή


Κοιτάζω την κάφτρα του τσιγάρου μου που καίγεται...
Μέσα στην μελαγχολική μου διάθεση, το βλέμμα κενό, κοιτάζει τον τοίχο.
Μουσικές μελωδίες με ταξιδεύουν σε ταξίδια που δεν πρέπει να κάνω....
Σκέψεις που θέλουν να δραπετεύσουν, γεμίζουν ασφυκτικά το κεφάλι μου.
Λέξεις  που δεν πρέπει να ειπωθούν με βασανίζουν.
Δεν έχω σκοπό να παρασυρθώ σε καταστάσεις που θα με κάνουν να μετανοιώσω αργότερα, αλλά πνίγομαι γιατι  αφήνω το μυαλό μου να περιπλανηθεί.
Αυτή η προσωπική μου ανάγκη για επιβεβαίωση με οδήγησε σε μονοπάτια επικύνδυνα.
Παίζω με την φωτιά και πείθω τον εαυτό μου ότι δεν θα καώ.
Για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι τόσο καλά  κι αντί να το εκτιμήσω φλερτάρω τον κίνδυνο.
Δεν ξέρω γιατί.... Δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι... απλά με γοητεύουν πράγματα που δεν πρέπει, και νιώθω τύψεις.
Λένε ότι "η αμαρτία γεννιέται από την σκέψη, ακόμα κι αν δεν γίνει ποτέ πράξη".
Στην ιδέα και μόνο ότι δεν φαίρομαι "τίμια" τρελαίνομαι....
Αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα....
Εύχομαι όλες αυτές οι άβολες σκέψεις να τελειώσουν εδώ, και να μην με ακολουθήσουν αύριο...