Γεννήθηκα στην Πλ. Αμερικής
Με νοσταλγική διάθεση αναδημοσιεύω ένα σχόλιο που έγραψα σε ένα post:
Ο πατέρας μου είχε, αν θυμάστε οι παλιοτεροι, την γκαλερί Biennale, στην Πατησίων 167 και την Εισαγωγική, Τενέδου και Δροσοπούλου. Έζησα υπέροχα χρόνια στη Μηθυμνης 40Α, αλλά και σε άλλα σπίτια εκεί γύρω. ( Γεννηθηκα Λήμνου 49.Η γιαγιά μου ζούσε στο 51. Μετα μειναμε Πλ.Αμερικής 1 κλπ.) Οι πιο όμορφες παιδικές μου αναμνησεις είναι σε αυτη την γειτονιά που εζησα γύρω στα 25 χρόνια. Θυμάμαι έντονα δίπλα μας το βιβλιοπωλείο της κας Ελένης και της κας Ειρήνης, το παιχνιδαδικο του κυρ Στεφάνου, το καφεκοπτειο του κυρίου Περρη, το ψητοπωλειο των αδερφων Ζωη, το φαρμακείο του Καλδή, το επιπλαδικο των Γαγτζιαν, το ζαχαροπλαστείο Cecil των Μιχαλοπουλων, το πρώτο χρυσοχοείο των Γκοργκοληδων, το λουλουδαδικο Λιλιουμ, το Σούπερ Μάρκετ των Πανοπουλων, το κατάστημα ανδρικών ενδυμάτων των Παρασκευοπουλων, οταν πρωτοανοιξε η Βαλαβανη, τα φωτογραφεια του κύριου Λουκά και του κύριου Τσέλιου, το ψιλικατζίδικο του κυρ Κώστα στη Μοσχονησιων, το κουρείο του κυρίου Γιώργου στη Σπάρτης, το κομμωτήριο του Καραπιπερη, το ζαχαροπλαστείο Πελιτ και πόσους άλλους. Οι μεγάλοι ήταν φίλοι των γονιων μου και μεγάλωσα στις αγκαλιές τους. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους ήταν ολοι φιλοι μου. Θυμάμαι που παίζαμε μπάλα στην υπέροχα διαμορφωμένη τότε, κατά την γνώμη μου, πλατεία και μια γιαγιά μας έβριζε αλλά μετά μας αγόραζε γλυφιτζουρια από το περίπτερο του κυρ Βασίλη και κυρ Χριστόφορου (αργότερα ξεκίνησε να δουλεύει εκεί κι ο Αντρικος) Συνάντησα τον Ζαμπέτα και τον Αντυπα που πήγαιναν να δουλεψουν στο τότε Μονσενιερ. Σχολείο πήγα στο 41. Φροντιστήριο στη Μαστοράκη. Έχω επισκεφτεί με τον πατέρα μου καθε σινεμά και κάθε θέατρο της γειτονιάς. Θυμάμαι το 1999 που έγινε ο σεισμός και ειμασταν ολοι συγκεντρωμενοι στην πλατεία για 3 μέρες. Όσους δεν τους ξέραμε τους γνωρίσαμε τότε. Λατρεύω την παλιά μου γειτονιά και την επισκέπτομαι συχνά γιατί είναι ένα κομματι που θελω να διατηρήσω ζωντανό μέσα μου. Δυστυχώς τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις εποχές. Η αίγλη έχει χαθεί. Όμως με τα μάτια της ψυχής μου θα παραμένει έτσι.
Με νοσταλγική διάθεση αναδημοσιεύω ένα σχόλιο που έγραψα σε ένα post:
Ο πατέρας μου είχε, αν θυμάστε οι παλιοτεροι, την γκαλερί Biennale, στην Πατησίων 167 και την Εισαγωγική, Τενέδου και Δροσοπούλου. Έζησα υπέροχα χρόνια στη Μηθυμνης 40Α, αλλά και σε άλλα σπίτια εκεί γύρω. ( Γεννηθηκα Λήμνου 49.Η γιαγιά μου ζούσε στο 51. Μετα μειναμε Πλ.Αμερικής 1 κλπ.) Οι πιο όμορφες παιδικές μου αναμνησεις είναι σε αυτη την γειτονιά που εζησα γύρω στα 25 χρόνια. Θυμάμαι έντονα δίπλα μας το βιβλιοπωλείο της κας Ελένης και της κας Ειρήνης, το παιχνιδαδικο του κυρ Στεφάνου, το καφεκοπτειο του κυρίου Περρη, το ψητοπωλειο των αδερφων Ζωη, το φαρμακείο του Καλδή, το επιπλαδικο των Γαγτζιαν, το ζαχαροπλαστείο Cecil των Μιχαλοπουλων, το πρώτο χρυσοχοείο των Γκοργκοληδων, το λουλουδαδικο Λιλιουμ, το Σούπερ Μάρκετ των Πανοπουλων, το κατάστημα ανδρικών ενδυμάτων των Παρασκευοπουλων, οταν πρωτοανοιξε η Βαλαβανη, τα φωτογραφεια του κύριου Λουκά και του κύριου Τσέλιου, το ψιλικατζίδικο του κυρ Κώστα στη Μοσχονησιων, το κουρείο του κυρίου Γιώργου στη Σπάρτης, το κομμωτήριο του Καραπιπερη, το ζαχαροπλαστείο Πελιτ και πόσους άλλους. Οι μεγάλοι ήταν φίλοι των γονιων μου και μεγάλωσα στις αγκαλιές τους. Τα παιδιά και τα εγγόνια τους ήταν ολοι φιλοι μου. Θυμάμαι που παίζαμε μπάλα στην υπέροχα διαμορφωμένη τότε, κατά την γνώμη μου, πλατεία και μια γιαγιά μας έβριζε αλλά μετά μας αγόραζε γλυφιτζουρια από το περίπτερο του κυρ Βασίλη και κυρ Χριστόφορου (αργότερα ξεκίνησε να δουλεύει εκεί κι ο Αντρικος) Συνάντησα τον Ζαμπέτα και τον Αντυπα που πήγαιναν να δουλεψουν στο τότε Μονσενιερ. Σχολείο πήγα στο 41. Φροντιστήριο στη Μαστοράκη. Έχω επισκεφτεί με τον πατέρα μου καθε σινεμά και κάθε θέατρο της γειτονιάς. Θυμάμαι το 1999 που έγινε ο σεισμός και ειμασταν ολοι συγκεντρωμενοι στην πλατεία για 3 μέρες. Όσους δεν τους ξέραμε τους γνωρίσαμε τότε. Λατρεύω την παλιά μου γειτονιά και την επισκέπτομαι συχνά γιατί είναι ένα κομματι που θελω να διατηρήσω ζωντανό μέσα μου. Δυστυχώς τίποτα δεν θυμίζει εκείνες τις εποχές. Η αίγλη έχει χαθεί. Όμως με τα μάτια της ψυχής μου θα παραμένει έτσι.
