Περιμένοντας το καράβι

Αύγουστος!
Ώρα για διακοπές! Τι χαρά!
Με την παρέα μου κατευθυνόμαστε για το λιμάνι του Πειραιά.
Τα σακίδια στην πλάτη μαρτυρούν πως η απόδρασή μας θα διαρκέσει πολλές μέρες.
Άλλοι επιβάτες έχουν περισσότερα μπαγκάζια από εμάς.
Καθόμαστε στα υπόστεγα αναμονής του λιμανιού μιας και φτάσαμε μισή ώρα νωρίτερα στον προορισμό μας.
Όλοι συζητάμε έντονα και χαρούμενα!
Τραβάμε φωτογραφίες και βίντεο περιμένοντας να έρθει το πλοίο να μας πάρει.
Επιτέλους, η μεγάλη ώρα φτάνει κι επιβιβαζόμαστε.
Οι διακοπές αρχίζουν!!!!
Περνάνε οι μέρες και η στιγμη της επιστροφής ήρθε.
Ξαναμπαίνουμε στο καράβι με προορισμό τον Πειραιά!
Το ταξίδι είναι λίγο μεγάλο και το δρομολόγιο απογευματινό.
Φτάνουμε λίγο μετά τις 21:00.
Εκείνη την ώρα ο σταθμός έχει σχεδόν αδειάσει από επιβάτες, οχήματα, υπαλλήλους και πλεούμενα.
Παρατηρώ ότι είμαστε από τους τελευταίους .
 Μπορείς να δεις τώρα πράγματα, που μέσα στον πρωινό χαμό δεν τα παρατηρείς...
Κι αυτό που διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη, ήταν ότι στους χώρους αναμονής που καθόμαστε όλοι εμείς οι προνομοιούχοι περιμένοντας να την κοπανήσουμε για τις διακοπούλες μας, το βράδυ γεμίζει από άστεγους.
Δεν το γνώριζα και σοκαρίστηκα με αυτή την αντίθεση.
 Γυρίζοντας σπίτι άρχισα να το ψάχνω στο ίντερνετ, έχοντας την επιθυμία να γνωρίσω ό,τι μπορούσα σχετικά με αυτό το λυπηρό θέμα.
Ανακάλυψα  ότι είναι μια κατάσταση που  επικρατεί πάρα πολλά χρόνια. Μερικοί ζουν μόνιμα εκεί για μια δεκαετία. Ο χώρος "φιλοξενεί" 50 με 60 άτομα. Οι περισσότεροι είναι αλκοολικοί. Τρέφονται κυρίως από τα συσσίτα της εκκλησίας. Πολλοί είναι δύστροποι κι ακατάδεκτοι με αποτέλεσμα να τσακώνονται συχνά πυκνά. Όσοι εργάζονται όμως εκεί τους έχουν αποδεκτεί και δεν ενοχλούνται από την παρουσία τους.
Σίγουρα για την εικόνα του λιμανιου αυτή η κατάσταση δεν είναι ωραία. Τα πρωινά, οι άστεγοι  χάνονται μέσα στο πλήθος. Η ελεεινή δυσοσμία από τα ούρα παρατηρήται σε διάφορα σημεία και είναι αποπνικτική.
Μη γνωρίζοντας τα παραπάνω, ομολογώ ότι κι εγώ ήμουν από αυτούς που παραπονιόταν για την βρωμιά που συναντούσα εκεί.
Τώρα όμως που πληροφορήθηκα τα γεγονότα, βρίσκομαι σε σύγχιση....
Τι θέση να πάρεις σε όλο αυτό? Τι να προτείνεις?
Να φύγουν για να μην τους βλέπουμε και μας χαλάνε την αισθητική? Και πού να πάνε?
Να τους αφήσουμε ως έχει? Και τι σόι βοήθεια είναι αυτή?
Άντε τώρα που είναι καλοκαίρι , παλεύεται με την ζέστη να μένουν έξω.
Τον χειμώνα πώς είναι δυνατόν να αντέξουν σε αυτό το κρύο? Πώς να προφυλαχτούν σε ένα ανοιχτό λιμάνι?
Κάποιοι θα πουν είναι άξιοι της μοίρας τους.... Εφόσον είναι αλκοολικοί σημαίνει ότι μόνοι τους προκάλεσαν την κατάστασή τους, από λάθος επιλογές, "βάζοντας τα χέρια τους και βγάζοντας τα μάτια τους".
Πιθανότατα.....
Άλλα όταν ένας άνθρωπος είναι "άρρωστος" τι ευθύνες να του ζητήσεις?
Άμα μπεις στο λούκι της κατηφόρας χάνεσαι!
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν? Να τους κατακρίνουμε ή να τους λυπηθούμε?
Όσο σκέφτομαι ότι εγω βρίσκομαι στο όμορφο και ζεστό μου σπιτάκι κοιτάζοντας αμέριμνη τις φωτογραφίες των διακοπών μου ξαπλωμένη στο ανατομικό μου στρώμα και κάποιοι συνάνθρωποι μου ταλαιπωρούνται κατ΄ αυτό τον τρόπο, τρελαίνομαι.
Ας μην επαναπαυόμαστε κι ας μη γυρίζουμε με περιφρόνηση το κεφάλι από την άλλη όταν τους συναντάμε.... Δεν ξέρουμε πώς θα τα φέρει αύριο και σε μας η ζωή....
Σίγουρα δε θα θέλαμε να βρεθούμε στη θέση τους...

                                                                         Χιόνι

Αθήνα. Φλεβάρης του 2003.

Σε μια γειτονιά της πόλης, νωρίς το πρωί, ακούγονται χαρούμενες παιδικές φωνές...

-Μαμά, μπαμπά..ξυπνήστε!!! Χιονίζει!!!!

Πάμε έξω να παίξουμε χιονοπόλεμο?

Θα φτιάξουμε κι ένα μεγάλο χιονάνθρωπο!

Οι γονείς αγκαλιασμένοι πίνουν το ζεστό τους καφεδάκι κοιτάζοντας ενθουσιασμένοι έξω από το παράθυρο, καθώς περιμένουν τα παιδιά τους να ντυθούν κατάλληλα.

Την ίδια μέρα, σε μια άλλη γωνιά της πρωτεύουσας τέσσερις φίλοι συζητούν πίνοντας μπύρες, σε μια καφετέρια....

-Καλά φίλε, γουστάρω φάση! Με τόσο χιόνι που ρίχνει στην Αθήνα, φαντάσου τι θα γίνεται στον Παρνασσό! Είστε να πάρουμε τα κορίτσια και τα snowboard και να φύγουμε για τριήμερο?

Το ίδιο βράδυ, γύρω στα μεσάνυχτα, σε πλατεία του κέντρου, ένας άτυχος στη ζωή ηλικιωμένος άντρας, άστεγος, σε ένα παγκάκι προσπαθεί μάταια με κάθε τρόπο να ζεσταθεί.

Η επόμενη μέρα έρχεται και δειλά δειλά αρχίζει ο ήλιος να ξεπροβάλλει στον ουρανό.

Οι πρώτες ακτίνες πέφτουν σε έναν κήπο, πάνω σε έναν υπέροχο χιονάνθρωπο με ένα πελώριο καρότο για μύτη.

Αργότερα στον Παρνασσό, οι ακτίνες χώνονται ενοχλητικά στο παράθυρο ενός ξενώνα, που 8 κοιμισμένοι νέοι λαχταρούν λίγο χουζούρεμα ακόμα προτού αρχίσουν τις καταβάσεις και τα slalom.

Τέλος, σε κεντρική πλατεία της Αθήνας, οι περαστικοί συναντούν ένα νεκρό γεροντάκι που το κρύο της προηγούμενης νύχτας κατάφερε να τον απομακρύνει από την μίζερη ζωή του.

Βλέποντας αυτή την εικόνα, ο τρόπος που βλέπω πλέον το χιόνι έχει αλλάξει.

Σκεπτόμενη πόσοι άνθρωποι υποφέρουν εξαιτίας αυτού, δεν μπορώ να το απολαύσω.

Η ατέλειωτη χαρά που νιώθουν οι περισσότεροι, είναι πραγματικός εφιάλτης για κάποιους άλλους.

Μπορώ όμως να κοιτάξω μόνο τον εαυτό μου και να αδιαφορήσω για εκείνους?

Άλλωστε τι μπορώ να κάνω για να τους βοηθήσω?

Πόσα ανάμεικτα συναισθήματα για ένα τόσο όμορφο γεγονός...

Αυτό που θα ήθελα να πω είναι ένα “ευχαριστώ” γιατί έχω ένα ζεστό σπίτι, γεμάτο αγαπημένα πρόσωπα να με περιμένουν. Προσέχω τις επιλογές μου στη ζωή, ελπίζοντας να μην χρειαστεί να καταλήξω σαν τον άστεγο γεράκο.

Εσείς αλήθεια τι σκέφτεστε όταν βλέπετε χιόνι?

                                                              Ένα λάθος μήνυμα

“ Γεια σου! Με λένε Μαίρη και γνωριστήκαμε στο πάρτι του Φάνη, το Σάββατο.

Μου άρεσες πολύ και του ζήτησα το τηλέφωνό σου. Ελπίζω να έκανα καλά!”

Αυτό το μήνυμα έλαβε ο Σπύρος στο κινητό του.

Δεν ήξερε κανένα Φάνη.

Προφανώς είχε γίνει λάθος ή ήταν φάρσα, ίσως ακόμα κι απάτη.

Μα εκείνη την ώρα δεν τον ένοιαζε. Ένιωθε πολύ μόνος τον τελευταίο καιρό και είχε ανάγκη από μια συντροφιά.

Γενικά ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας κι επιζητούσε την μοναξιά.

Περνούσε καλά μόνος του κι ένιωθε άβολα μέσα σε παρέες.

Μα ήταν κάποιες φορές, σαν την σημερινή, που είχε ανάγκη να ανταλλάξει μια κουβέντα με έναν άνθρωπο.

Ενέδωσε στον πειρασμό κι απάντησε στο μήνυμα. “Καλά έκανες! Ήθελα λίγη παρέα! Να σε πάρω να μιλήσουμε?”

Έτσι, ύστερα από λίγα λεπτά την πήρε τηλέφωνο.

Στην πραγματικότητα, η Μαίρη δεν γνώριζε κανέναν Φάνη. Ούτε τον Σπύρο ήξερε.

Έγραψε αυτό το μήνυμα πατώντας τυχαία στα πλήκτρα κάποιον αριθμό, ελπίζοντας κι αυτή, να σταθεί τυχερή.

Ήταν μόνη τον τελευταίο ενάμισι χρόνο, από τότε που έχασε τον άντρα της και το τρίχρονο παιδί της σε τροχαίο. Είχε απομακρυνθεί από συγγενείς και φίλους προσπαθώντας να βρει τις δυνάμεις της να προχωρήσει.

Η πρώτη της επαφή με άνθρωπο ήταν αυτή.

Μάλλον δεν το είχε σκεφτεί και πολύ. Τα δύο ποτά που είχε πιει προηγουμένως έβαλαν τις αναστολές της στην άκρη. Άλλωστε δεν επιδίωκε να συναντηθεί με κανέναν. Ήθελε απλά να μιλήσει με έναν άγνωστο στο τηλέφωνο.

Όταν ο Σπύρος της εξήγησε ότι πρόκειται περί λάθους κι ότι μάλλον δεν είναι αυτός που ζητούσε, αλλά παρόλα αυτά επιθυμούσε να γνωριστούν, ηρέμησε.

Μιλούσαν περίπου 3 ώρες. Ήταν λίγο διστακτικοί στην αρχή, αλλά όταν διαπίστωσαν ότι είχαν αρκετά κοινά, χαλάρωσαν.

Εκείνος ήταν 43ων ετών κι εκείνη 39.

Ανανέωσαν το τηλεφωνικό ραντεβού τους για το επόμενο βράδυ, την ίδια ώρα.

Χαρούμενοι με την παράδοξη γνωριμία τους, ανυπομονούσαν για την επόμενη φορά.

Αυτό κράτησε δύο εβδομάδες, μέχρι που ο Σπύρος πήρε την πρωτοβουλία να της προτείνει να βρεθούνε κι από κοντά.

Εκείνη δεν ήταν σίγουρη ότι επιθυμούσε κάτι τέτοιο.... Αν συναντιόντουσαν, πιθανότατα να προχωρούσε σε κάτι περισσότερο και η Μαίρη ήταν ακόμα ερωτευμένη με τον άντρα της. Δεν ήταν έτοιμη να ξεκινήσει κάτι καινούριο. Έτσι ευγενικά του αρνήθηκε.

Σταδιακά έκοψαν την επικοινωνία μιας κι ο καθένας ζητούσε κάτι άλλο.

Ύστερα από ένα μήνα, ήταν σαν να μην είχαν γνωριστεί ποτέ.

Ο Σπύρος ξαναγύρισε στη μοναξιά του κι εκείνη......

Εκείνη.... ξαναέγραψε το ίδιο μήνυμα στο κινητό της πληκτρολογώντας έναν άλλο άγνωστο αριθμό ελπίζοντας για μια ακόμα ενδιαφέρουσα γνωριμία....

                                                                  Παλιό σακάκι

Είχα χρόνια να πάω στο πατρικό μου.

Αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στο κέντρο της πόλης, μιας και οι υποχρεώσεις μας ήταν πλέον εκεί. Οι καθημερινές μετακινήσεις μας ταλαιπωρούσαν στην καθημερινότητά μας κι έτσι αναγκαστήκαμε να νοικιάσουμε ένα διαμέρισμα σε πιο βολική περιοχή.

Το σπίτι είχε μείνει ακατοίκητο κοντά επτά χρόνια. Κανένα Σαββατοκύριακο περνούσαμε μόνο από κει, για να δούμε αν είναι ακόμα στη θέση του ή αν του έχουν κάνει διάρρηξη.

Να ΄ναι καλά ο γείτονας που ανιδιοτελώς μας πότιζε τον κήπο. Τα δέντρα είχαν θεριέψει.

Κάποια στιγμή, όταν μεγάλωσα κάπως κι έκανα οικογένεια, αποφάσισα να επιστρέψω στο πατρικό μου. Δεν είχα λόγo πλέον να μένω στην Αθήνα. Γιατί να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε μια πολυκατοικία όταν είχα μια σπιταρόνα, με μεγάλο κήπο, ανεκμετάλλευτη να με περιμένει?

Για να γίνει όμως αυτό είχαμε πολύ δουλειά να κάνουμε....

Το σπίτι είχε αρχίζει να ρημάζει τόσα χρόνια αφρόντιστο. Ο άντρας μου ανέλαβε τα μαστορικά κι εγώ το ξεσκαρτάρισμα απ όσα δεν χρειαζόμασταν πλέον.

Οι δικοί μου μας έδωσαν την άδεια να πετάξουμε όσα δικά τους ήταν εκεί. Ό,τι τους ήταν απαραίτητο το είχαν πάρει με την μετακόμιση.

Έτσι άρχισα να γεμίζω κούτες και σακούλες με πράγματα για δόσιμο ή για πέταμα.

Σε κάποια από τις πολλές ντουλάπες που άδειασα βρήκα ένα παλιό σακάκι του πατέρα μου.

Πριν λίγο καιρό τον είχα χάσει και η απουσία του μου είχε στοιχίσει πολύ.

Αυτό το σακάκι κάποτε ήταν το αγαπημένο του.

Μιας και συνήθιζε να με παίρνει μαζί του όπου πήγαινε είχα την δυνατότητα να θυμάμαι όλες τις φορές που το φόρεσε. Μου ήρθαν μνήμες πού είμασταν και τι κάναμε την κάθε φορά ...

Το πήρα στην αγκαλιά μου και το μύρισα. Είχα την αίσθηση ότι είχε κρατήσει ακόμα, αχνά, μια ιδέα από την μυρωδιά του.

Συγκινήθηκα!

Κοίταξα στις τσέπες μήπως έχει ξεχασμένο κάτι, μιας και συνήθιζε να αφήνει πράγματα εκεί.

Όντως, ένα χαρτάκι διπλωμένο που είχε γράψει ο ίδιος κάτι βρισκόταν μέσα σε αυτή, μαζί με μια καραμέλα βουτύρου, που τόσο τις αγαπούσε.

Δε μου πήγε η καρδιά να βάλω το σακάκι του με τα άλλα για δόσιμο. Το συγκεκριμένο το κράτησα μαζί με λίγα ακόμα πράγματα, σαν ενθύμιο, να τον θυμάμαι.

Τώρα, παρόλο που έχουν περάσει χρόνια, κάθε φορά που ανοίγω την ντουλάπα χαμογελάω και λέω.... “γεια σου μπαμπά!”

                                                                  Φανταστικέ μου φίλε

Γεια σου φιλαράκο!

Ξέρω ότι δεν υπάρχεις με σάρκα και οστά.

Σε επινόησα μέσα στο κεφάλι μου γιατί δεν μου αρέσουν οι άλλοι που κυκλοφορούν εδώ γύρω.

Ξέρω ότι εσύ θα με ακούσεις χωρίς να με προδώσεις.

Θα με συμβουλέψεις με καλοσύνη κι όχι με δόλο.

Θα μείνεις κοντά μου στα εύκολα και κυρίως στα δύσκολα.

Δεν θα με κακολογήσεις, ούτε θα με ρουφιανέψεις.

Θα σιωπήσεις εάν το έχω ανάγκη.

Θα είσαι δίπλα μου, κι όχι μπροστά μου ή πίσω μου.

Ξέρεις, πολλοί με πλεύρισαν πουλώντας μου φιλία.

Αλλά παρατήρησα ότι είχαν πονηρά κι εγωιστικά κίνητρα.

Δεν νοιάζονταν για μένα.

Πληγώθηκα κάποιες φορές...

Εθελοτυφλούσα κάποιες άλλες...

Έφτασα να θέλω να εκδικηθώ.... μα, ποιο το νόημα?

Γιατί να πέσω στο επίπεδό τους?

Έτσι φιλαράκο έφυγα!

Τους γύρισα την πλάτη μια για πάντα!

Περιπλανήθηκα για λίγο μονάχος στα σκοτεινά μου μονοπάτια, προσπαθώντας να ορθοποδήσω και να ανασυγκροτηθώ.

Όταν τα κατάφερα... σκέφτηκα εσένα!

Τότε σε δημιούργησα στο μυαλό μου.

Με σένα θε να πορευτώ....

Έχει πιο πλάκα.

Ξέρεις τι συνειδητοποίησα?

Δεν είμαι τρελός...

Εσύ ουσιαστικά είσαι εκείνη η φωνούλα μέσα μου....

Η συνείδησή μου, που με συμβουλεύει σύμφωνα με όσα ξέρω.

Αυτή που με προτρέπει να γίνω καλύτερος και σοφότερος.

Αυτή που μου λέει “στοπ” όταν αρχίζω να ξεφεύγω.

Με βοηθάς να γίνω πιο δυνατός!

.... Σε ευχαριστώ!

                                                                Σουνιάκι....

Για πολύ κόσμο αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός είναι η Μύκονος...

Για άλλους η Φολέγανδρος, η Πάρος, η Κρήτη κλπ

Ο δικός μου είναι το Σούνιο!

Ήρθα για πρώτη φορά πριν 20 χρόνια με τον μεγάλο μου αδερφό.

Μου γνώρισε τους φίλους του κι αυτοί με την σειρά τους μου γνώρισαν άλλο κόσμο, παραλίες, τοποθεσίες, μαγαζιά στο νυχτερινό Λαύριο και πολλά άλλα.

Από τότε έγινε ο παράδεισος και το καταφύγιό μου.

Έχει μια αύρα αυτό το μέρος που δεν την έχω ξανανιώσει όπου αλλού κι αν έχω ταξιδέψει.

Οι πιο αγαπημένοι μου φίλοι ζουν εκεί.

Άλλοι μόνιμα κι άλλοι έρχονται για την περίοδο των διακοπών.

Μπορεί να βρισκόμαστε 2 φορές τον χρόνο αλλά είναι λες και ζούμε συνέχεια μαζί.

Σαν να μην μεσολάβησε μέρα που έχουμε να βρεθούμε ... κι ας έχουν περάσει στην πραγματικότητα 10 μήνες από την τελευταία μας συνάντηση.
Από κάποιο μεγάφωνο ακούγεται πάντα η μουσική του Bob Marley.
Πολλές  νύχτες ξημερωνόμαστε παίζοντας μπιρίμπα, βελάκια και πόκερ...
 Όσες ώρες κι αν είμαστε μαζί ποτέ δε βαριόμαστε και πάντα περνάμε τέλεια.

Ένα από αυτά που μου αρέσουν στο Σούνιο  είναι ότι, όποτε νιώθουμε την ανάγκη, απομονωνόμαστε από όλους κι αράζουμε για μέρες σε διάφορες σπηλίτσες. Είμαστε τόσο κοντά στον πολιτισμό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο μακρυά!

΄Οταν έχουμε τη δυνατότητα, παίρνουμε το σκάφος και πηγαίνουμε απέναντι στη Μακρόνησο για λίγες μέρες ακόμα μεγαλύτερης απομόνωσης....

Εκεί είναι ακόμα καλύτερα... Εξερευνούμε τις ομορφιές του νησιού, κι έχοντας γνωρίσει μερικούς από τους ελάχιστους, μόνιμους κατοίκους καθόμαστε μαζί τους ακούγοντας τις πολλές υπέροχες ιστορίες τους για όσα διαδραματίστηκαν εκεί τα χρόνια της εξορίας.
 Με τη συντροφιά άφθονης μπύρας ή κρασιού τρώμε ότι ψαρέψουν οι ψαράδες της παρέας.

Τα βράδια συνήθως βγαίνουμε σε κάποια μαγαζιά στο Λαύριο.

Σε αυτά είτε ο dj είναι φίλος, είτε ο μαγαζάτορας, είτε ο μπάρμαν.

Όπου και να πάμε, εκτός ότι γεμίζουμε ένα μαγαζί μόνοι μας, είμαστε μια παρέα που διασκεδάζουμε τρελά μέχρι αργά το ξημέρωμα.

Επιστρέφουμε  αφού δούμε την ανατολή, με τελευταία στάση στον αγαπημένο μας φούρνο για την καθιερωμένη  τυρόπιτα. 

Σαν φτάσουμε, ποτέ δεν κοιμόμαστε αμέσως.... Θα κάτσουμε κι άλλο μαζί στην αυλή. 

Κάποιες φορές που έχουμε αντοχές και κέφι κατεβαίνουμε με sleeping bag στην παραλία για να αράξουμε λίγο ακόμα εκεί προτού γυρίσουμε σπίτι ή καταρρεύσουμε στην ακροθαλασσιά.

Αυτή είναι η ζωή μας εδώ..... έτσι κυλάει ο χρόνος μας ..... με αυτούς τους ρυθμούς περνάμε τις διακοπές μας!
Δεν μπορώ να διανοηθώ κάτι καλύτερο από αυτή την παρέα κι αυτό το μέρος.
Όταν είμαι στεναχωρημένη ή πιεσμένη ξεκλέβω κανένα Σαββατοκύριακο τον χειμώνα κι έρχομαι στο Σούνιο να ξανανιώσω καλοκαίρι....