Σκιές αόρατων ανθρώπων
Πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά παίρνω τον προαστιακό και μια γραμμή λεωφορείου.
Το δρομολόγιο είναι συγκεκριμένο και πλέον έχω συνηθίσει να βλέπω τις ίδιες φάτσες κάθε μέρα.
Το 1/4 των επιβατών ειναι ναρκομανείς. Νέοι κυρίως...
Όλοι κατεβαίνουν τσούρμο σε συγκεκριμένη στάση και ακολουθούν πάντα την ίδια διαδρομή.
Αν τους ακούσεις να μιλάνε θα καταλάβεις ότι πρόκειται για καλά κι ευγενικά πλάσματα, συνήθως.
Μου κάνει εντύπωση, μέσα σ' όλα, ότι κάθε πρωί είναι πολύ συνεπείς στο "ραντεβού" τους.
Αναρωτιέμαι, αυτή τους την ενεργητικότητα και την πειθαρχία στο να πηγαίνουν παντός καιρού να αγοράσουν την πρέζα τους, αν την χρησιμοποιούσαν για να εργαστούν ή να ασχοληθούν με τον αθλητισμό για παράδειγμα, πόσο καλύτερα θα ήταν!
Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω τι είναι αυτό που τους ωθεί προς αυτό τον δρόμο όταν βλέπουν όλους αυτούς που, πριν απο τους ίδιους, έμπλεξαν με τα ναρκωτικά.
Τι τους γοητεύει? Τα λιωμένα σώματα που δυσκολεύονται να ισιώσουν τα γόνατά τους? Τα κατεστραμμένα δόντια? Η ηπατίτιδα? Η περιθωριοποίηση? Το ζητιάνεμα? Το να καταντήσουν άστεγοι? Ο πόνος της στέρησης?
Έχουμε συνήθισει να ακούμε ότι βασικές αιτιές του φαινομενου είναι οι διαλυμένες οικογένειες, η μαγκιά, και οι παρέες που παρασύρουν...
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιοι καταφεύγουν συνειδητά σε αυτή τη λύση για όποιο πρόβλημα τους παρουσιάζεται. Το παραμύθιασμα της ηρωίνης είναι καλύτερο από την αντιμετώπιση μιας κατάστασης?
Πραγματικά, πόσο μάγκας μπορεί να θεωρηθείς όταν πας να σταθείς μπροστά στο θάνατο λέγοντας του ουσιαστικά : " Ήρθα και σου επιτρέπω αργά και βασανιστικά να μου καταστρέψεις την ζωή" ?
Πόσο "φίλους" πραγματικά νιώθεις όλους αυτούς που για να μην σε παρεξηγήσουν για φλώρο ή για να τους "εντυπωσιάσεις" δέχεσαι να σε μπλέξουν σε αυτή την ιστορία?
Με τι κριτήρια μετράνε και σε τι ζυγαριά βάζουν τον εαυτό τους, την ζωή τους και το μέλλον τους όλα αυτά τα παιδιά?
Έχω ακούσει μια θεωρία που λέει ότι τα άτομα που μπλέκουν στα ναρκωτικά ειναι "αδύναμα" και "ευαίσθητα" στο να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την ζωή με τις δυσκολίες της και γι' αυτο βρίσκουν αυτή την διέξοδο! Έχω αντίθετη γνώμη και δεν δέχομαι αυτή τη δικαιολογία σαν λογική εξήγηση του φαινομένου.
Ξέρω πάρα πολλά άτομα, διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, με βασική ή πανεπιστημιακή μόρφωση που έχουν μπλέξει και κανένας μα κανένας δεν ήταν αδύναμος!
Έχω υπάρξει για χρόνια σε εθελοντικές ομάδες που στηρίζαμε ναρκομανείς..... Δεν είδα κανέναν "ευαίσθητο"!
Οι περισσότεροι "χτυπάνε το κεφάλι τους" για την επιπολαιότητα τους και θεωρούν ότι είναι ακατόρθωτο να "γυρίσουν πίσω" .
Αρκετοί γουστάρουν την κατάσταση.... Ίσως γιατί ακόμα δεν έτυχε ή δεν χρειάστηκε να δουν την πολύ άσχημη εξέλιξη του δρόμου που πήραν.
Υπάρχουν κι αυτοί που τόλμησαν να προσπαθήσουν να βρουν το μονοπάτι που θα τους οδηγούσε και πάλι στη ζωή. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι πισωγύρισαν αρκετές φορές, άλλοι επέλεξαν υποκατάστατα. Όπως και να έχει δεν επαναπαύτηκαν!
Στην επιστροφή μου για το σπίτι, σε 'ολο το πίσω μέρος του διπλού λεωφορείου κάθονται ναρκομανείς που απολαμβάνουν την νιρβάνα τους. Κανένας άλλος δεν θα κάτσει πίσω, απο το απόγευμα και μετά. Ο χώρος είναι "πριβέ".
Κάθε μέρα σκέφτομαι με ανησυχία ότι έχω 2 παιδιά που μπαίνουν τώρα στην εφηβεία. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μπορεί σε λίγα χρόνια, αν δεν φροντίζω με κάθε τρόπο να είμαι κοντά τους και να τα προστατευω, πως θα μπορούσε να καθονται κι αυτα σε μια απο αυτες τις θεσεις .....
Πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά παίρνω τον προαστιακό και μια γραμμή λεωφορείου.
Το δρομολόγιο είναι συγκεκριμένο και πλέον έχω συνηθίσει να βλέπω τις ίδιες φάτσες κάθε μέρα.
Το 1/4 των επιβατών ειναι ναρκομανείς. Νέοι κυρίως...
Όλοι κατεβαίνουν τσούρμο σε συγκεκριμένη στάση και ακολουθούν πάντα την ίδια διαδρομή.
Αν τους ακούσεις να μιλάνε θα καταλάβεις ότι πρόκειται για καλά κι ευγενικά πλάσματα, συνήθως.
Μου κάνει εντύπωση, μέσα σ' όλα, ότι κάθε πρωί είναι πολύ συνεπείς στο "ραντεβού" τους.
Αναρωτιέμαι, αυτή τους την ενεργητικότητα και την πειθαρχία στο να πηγαίνουν παντός καιρού να αγοράσουν την πρέζα τους, αν την χρησιμοποιούσαν για να εργαστούν ή να ασχοληθούν με τον αθλητισμό για παράδειγμα, πόσο καλύτερα θα ήταν!
Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω τι είναι αυτό που τους ωθεί προς αυτό τον δρόμο όταν βλέπουν όλους αυτούς που, πριν απο τους ίδιους, έμπλεξαν με τα ναρκωτικά.
Τι τους γοητεύει? Τα λιωμένα σώματα που δυσκολεύονται να ισιώσουν τα γόνατά τους? Τα κατεστραμμένα δόντια? Η ηπατίτιδα? Η περιθωριοποίηση? Το ζητιάνεμα? Το να καταντήσουν άστεγοι? Ο πόνος της στέρησης?
Έχουμε συνήθισει να ακούμε ότι βασικές αιτιές του φαινομενου είναι οι διαλυμένες οικογένειες, η μαγκιά, και οι παρέες που παρασύρουν...
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιοι καταφεύγουν συνειδητά σε αυτή τη λύση για όποιο πρόβλημα τους παρουσιάζεται. Το παραμύθιασμα της ηρωίνης είναι καλύτερο από την αντιμετώπιση μιας κατάστασης?
Πραγματικά, πόσο μάγκας μπορεί να θεωρηθείς όταν πας να σταθείς μπροστά στο θάνατο λέγοντας του ουσιαστικά : " Ήρθα και σου επιτρέπω αργά και βασανιστικά να μου καταστρέψεις την ζωή" ?
Πόσο "φίλους" πραγματικά νιώθεις όλους αυτούς που για να μην σε παρεξηγήσουν για φλώρο ή για να τους "εντυπωσιάσεις" δέχεσαι να σε μπλέξουν σε αυτή την ιστορία?
Με τι κριτήρια μετράνε και σε τι ζυγαριά βάζουν τον εαυτό τους, την ζωή τους και το μέλλον τους όλα αυτά τα παιδιά?
Έχω ακούσει μια θεωρία που λέει ότι τα άτομα που μπλέκουν στα ναρκωτικά ειναι "αδύναμα" και "ευαίσθητα" στο να καταφέρουν να αντιμετωπίσουν την ζωή με τις δυσκολίες της και γι' αυτο βρίσκουν αυτή την διέξοδο! Έχω αντίθετη γνώμη και δεν δέχομαι αυτή τη δικαιολογία σαν λογική εξήγηση του φαινομένου.
Ξέρω πάρα πολλά άτομα, διαφόρων ηλικιών, κοινωνικών τάξεων, με βασική ή πανεπιστημιακή μόρφωση που έχουν μπλέξει και κανένας μα κανένας δεν ήταν αδύναμος!
Έχω υπάρξει για χρόνια σε εθελοντικές ομάδες που στηρίζαμε ναρκομανείς..... Δεν είδα κανέναν "ευαίσθητο"!
Οι περισσότεροι "χτυπάνε το κεφάλι τους" για την επιπολαιότητα τους και θεωρούν ότι είναι ακατόρθωτο να "γυρίσουν πίσω" .
Αρκετοί γουστάρουν την κατάσταση.... Ίσως γιατί ακόμα δεν έτυχε ή δεν χρειάστηκε να δουν την πολύ άσχημη εξέλιξη του δρόμου που πήραν.
Υπάρχουν κι αυτοί που τόλμησαν να προσπαθήσουν να βρουν το μονοπάτι που θα τους οδηγούσε και πάλι στη ζωή. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι πισωγύρισαν αρκετές φορές, άλλοι επέλεξαν υποκατάστατα. Όπως και να έχει δεν επαναπαύτηκαν!
Στην επιστροφή μου για το σπίτι, σε 'ολο το πίσω μέρος του διπλού λεωφορείου κάθονται ναρκομανείς που απολαμβάνουν την νιρβάνα τους. Κανένας άλλος δεν θα κάτσει πίσω, απο το απόγευμα και μετά. Ο χώρος είναι "πριβέ".
Κάθε μέρα σκέφτομαι με ανησυχία ότι έχω 2 παιδιά που μπαίνουν τώρα στην εφηβεία. Τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μπορεί σε λίγα χρόνια, αν δεν φροντίζω με κάθε τρόπο να είμαι κοντά τους και να τα προστατευω, πως θα μπορούσε να καθονται κι αυτα σε μια απο αυτες τις θεσεις .....
