Μάσκες


Πάλι με πιάνουν οι σκέψεις μου....
Αυτά τα "αν, ίσως, αφού και γιατί" που με τρώνε και με καταστρέφουν...
Μπαίνω ξανά σε λαβύρινθους και χαζά τρυπάκια...
Μάλλον μου αρέσει να μαζοχίζομαι... Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου.
Υποτίθεται ότι θέλω ηρεμία και ρουτίνα, αλλά μόλις δω "φουρτουνιασμένη θάλασσα" πηγαίνω ντουγρού πάνω της, χωρίς να ξέρω κολύμπι ή να έχω "σωσιβιο"...
Με περυτριγυρίζουν ερωτήσεις που δεν ξέρω πώς να απαντήσω...
Με τρώνε μαύρα φίδια για το πώς θα ηταν η ζωή μας αν τολμούσαμε να πούμε
και να κάνουμε πράγματα που μέχρι τώρα δεν είχαμε το θάρρος.
Στη ζωή όντως θέλει μόνο θάρρος και θράσος?
Γιατί να μπλοκάρουμε στα εύκολα και να πέφτουμε με μανία στα παράλογα?
Αν τολμούσαμε να ομολογήσουμε όσα μας κατατρώνε και δεν φοράγαμε αυτές τις υποκριτικές μάσκες!
Το αποτέλεσμα είναι να βλέπεις τη ζωή σου να κυλά παράλληλα με την ζωή που τελικά επιθυμούσες να ζήσεις... και παρόλο που φεύγει, να μην απομακρύνεται....