Βρε βρε πάλι βρέχει...

 "Βρε βρε πάλι βρέχει.."  έλεγε η ατάκα από ένα αγαπημένο παιδικό  που παρακολουθούσαν τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά.

Πάντα μου άρεσε η βροχή του φθινοπώρου.

Βγάζει έναν ρομαντισμό, μία νοσταλγία. 

Τι πιο όμορφο από το να κάθεσαι στο ζεστό σου σπίτι πίνοντας μία καυτή κούπα τσάι, αγναντεύοντας την έξω από το παράθυρο... 

Δυστυχώς, καθώς τα χρόνια παίρνουν και οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι αδηφαγοι πολιτικοί μας, αφήνοντας τα δάση να καούν και παραβλέποντας να φτιάξουν αντιπλημμυρικά έργα σε κάθε Δήμο, κατάφεραν να κάνουν τη βροχή από ευλογία... εφιάλτη!!! 

Πρώτη φορά στα χρονικά, εξαιτίας μιας καταιγίδας έκλεισαν τα σχολεία και βγήκε διάγγελμα να μείνουμε στα σπίτια μας, για προστασία από αυτη. 

Πόσα από αυτά τα σπίτια που οι άνθρωποι θα πρέπει να κλειστούν μέσα βάσει των εντολών τους, θα πλημμυρίσουν εξαιτίας της αδιαφορίας τους; Πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που τους παρουσιάστηκε από τη μία στιγμή στην άλλη; 

Καμένα δάση που δεν μπορούν να κρατήσουν το νερό  θα ξεχυθούν στις  κοντινές περιοχές. Οι δρόμοι μετατρέπονται για άλλη μία φορά σε χειμάρρους, που παρασέρνουν αμάξια και ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα τους. 

Σκέφτομαι τους άστεγους και τα αδέσποτα αυτές τις ώρες. Σε ποια γωνία θα αναγκαστούν να κρυφτούν για να παραμείνουν στεγνοί; Πώς θα αντέξουν την υγρασία που διαπερνά τα κόκαλά τους? 

Πριν 2 χρόνια νοσηλευόταν στο Παίδων Πεντέλης το παιδί μου και έτσι έτυχε να βρεθώ σε ένα περιστατικό που ράγισε την καρδιά μου. Ήταν τέλος του χειμώνα και το κρύο ήταν τσουχτερό. Σαν να μην έφτανε αυτό, έπιασε μία δυνατή καταιγίδα. Ήταν αργά το απόγευμα και το νοσοκομείο δεν είχε εφημερία. Στο πίσω σαλονάκι καθόταν ολομόναχο ένα γεροντάκι. Πολύ αδυνατισμένος και πολύ ταλαιπωρημένος. Ήταν άστεγος και μιας που το νοσοκομείο ήταν άδειο, μπήκε να προφυλαχτεί από την κακοκαιρία. Για κακή του τύχη τον εντόπισε ο σεκιουριτάς. Χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, κακήν κακώς τον πέταξε έξω. "Άφησέ τον σε παρακαλώ μέχρι να κοπάσει λίγο η βροχή τουλάχιστον. Βραδιάζει, η θερμοκρασία έχει πέσει. Κοίτα πόσο αδύναμος είναι ... δεν θα αντέξει" του είπα, αλλά εκείνος με ψυχρότητα αρνήθηκε. 

Δυστυχώς σε εκείνο το ύψωμα δεν υπάρχει κάπου "καταφύγιο". Μεγάλη έκταση δάσους μας κρατάει μακριά από τον "πολιτισμό".  Θα χρειαζόταν να περπατήσει αρκετή ώρα κάτω από αυτές τις συνθήκες, μέχρι να βρει ένα μέρος να ξαποστάσει... φορώντας τα βρεγμένα του ρούχα, μην έχοντας μία αλλαξιά να αλλάξει για να ζεσταθεί. 

Τρομάζω με το αύριο που έρχεται....

Ποιος νοιάζεται πια για τον αδύναμο; Ποιος ενδιαφέρεται να τον φροντίσει και να τον προστατέψει; 

Μία καταιγίδα ξέσπασε και μία ολόκληρη χώρα υποφέρει...